In het spaghetti western universum was het niet ongebruikelijk om goed verkopende personages te recyclen. Sartana was wat dat betreft een geliefd karakter. Hij doet het hier naast Halleluja, een Italo-west figuur van beduidend minder allooi. Beiden lijken echter totaal niet op de revolverhelden die ze oorspronkelijk voorstelden.
 

Halleluja en Sartana zijn twee paardendieven die met elkaar bevriend raken. Ze belanden in een stadje waar een kerk gebouwd gaat worden. Halleluja wordt aangezien voor de priester die op komst is; hoe kan het ook anders met zo'n naam. Het duo wil in eerste instantie een slaatje slaan uit de persoonsverwisseling, maar besluit de bewoners te helpen tegen een slechterik die het voorzien heeft op de kostbare grond onder het stadje...

Voor zover nog niet duidelijk: We hebben hier van doen met een komische western. Op zijn Italiaans welteverstaan. Dit houdt een berg flauwe grappen in, maar grappig zijn ze lang niet allemaal. Voorts zit de film tjokvol vuistgevechten die nogal infantiel van opzet zijn, maar choreografisch lang niet slecht zijn uitgevoerd.

Je moet in een goedgeluimde bui zijn om dit te trekken. En dat was ik op zich wel. De film beviel me sowieso beter dan de eerste keer dat ´ie mij onder ogen kwam. Ron Ely en Alberto Dell'Acqua doen het niet slecht als duo en Ezio Mariano is vrij geinig als de überstupide slechterik Wolf, die met zo'n naam uiteraard regelmatig aan het huilen slaat.
 

Er wordt niemand doodgeschoten in deze feelgood film. Wel drijft een erg lelijke vrouw drie opeenvolgende echtgenoten tot zelfmoord. Ghehe. Het is dus allemaal erg familievriendelijk wat Mario Siciliano ons hier voorschotelt.

In hetzelfde jaar draaide Siciliano overigens Trinity & Sartana, opnieuw met de acrobatische Dell'Acqua als Sartana. En dat is inderdaad ook al zo'n 'iconen clash' van het Italiaanse westen. Vergeleken met die film is Halleluja & Sartana echter zowat een meesterwerk.