Jim Douglass reist een eind om de verhanging van een bende mee te maken. Hij is er namelijk van overtuigd dat dit het uitschot is dat zijn vrouw verkracht en vermoord heeft. Het stoffige dorpje waar de executie plaatsvindt weet in allerijl een galg te bouwen, opdat de criminelen bij het ochtengloren de dood tegemoet mogen treden.

Terwijl de dorpsbewoners ter meerdere eer en glorie van Sint Anthonis een mis bijwonen in de plaatselijke kerk, weet de bende echter te ontsnappen met de hulp van een man die zich voordoet als de beul van dienst. Dit is voor Jim Douglass het sein voor een grimmige wraaktocht...

The Bravados beviel mij de tweede keer beter dan bij de eerste kijksessie. Toen ik kennis maakte met de film wist hij mij niet echt te overtuigen. Dit komt met name door het gebrek aan actie. Mondjesmaat is er wat geschiet, maar daar draait het niet echt om. Het is vooral een western die voortgestuwd wordt door de karakters en hun motivatie.

De Techniscope plaatjes van de Mexicaanse settings doen het goed. Het is echter met name de rolbezetting die een duit in het zakje doet. Gregory Peck zet, zoals bijna altijd, een goede rol neer als getergde wraakengel. Zijn wraaktocht is tamelijk koelbloedig en de algehele teneur is vrij grimmig, voor een Amerikaanse cowboyfilm uit 1958 dan toch. Hoe Peck bijvoorbeeld Lee Van Cleef en Stephen Boyd als honden afschiet is exemplarisch in dezen.

Bij de hernieuwde kennismaking was ik nog steeds niet tevreden over de geringe hoeveelheid gunplay, doch ik kon er beter mee uit de voeten daar ik nu andere dingen uit de film haalde. De psychologie van de revolverheld die weliswaar het recht aan zijn zijde heeft, maar het qua motivatie niet bij het juiste eind blijkt te hebben bijvoorbeeld.

De katholieke zweem die over de film hangt lijkt een extra dimensie te geven, maar is feitelijk slecht uitgewerkt. Met Sint Anthonis kun je wat interpratie betreft zo ongeveer alle kanten op, hetgeen in mijn optiek wat gemakzuchtig was van de makers. De kerk zelf overtuigt al helemaal niet, want het gebouw is van binnen een factor groter (en mooier) dan van buiten.

Interessant is het zakhorloge als plotmechanisme; iets dat later in veel spaghetti westerns gemeengoed zou worden. Bovendien herbergt The Bravados flink wat acteurs die opdraafden in Italiaanse westerns, hetgeen voor mij (zoals reeds gememoreerd) het grootste positieve element is van de film.