Een kolonel van de carabinieri moet een dreigende fascistische militaire coup stoppen. Hij trekt hierbij een politieke beerput open en belandt in een schimmig web van moorden en intriges...

Oscarwinnaar Peter Zinner heeft een uitstekend cv op filmgebied, o.a. The Godfather en Gladiator, maar zijn verdienstes bereikte hij vooral als editor. The Salamander is de enige film waarbij hij in de regiestoel zetelt. Dat het bij deze ene credit blijft, wat dat aangaat, verwondert mij niet. De film is tamelijk gemankeerd met zijn slakkentempo en en heeft de uitstraling van een televisie productie.

De prent, in zijn geheel opgenomen in Italie, herbergt fraaie locaties. Hieruit wordt echter te weinig gehaald getuige de amtige plaatjes. Dit geldt evenzo voor de acteurs. Als je toch kijkt naar de namen in de rolbezetting... Dat is smullen voor de liefhebber en dan met name voor de fan van Europese genre-cinema. Zelfs in bijrollen en uncredited cameo's vind je bekende namen terug als Anita Strindberg en Nello Pazzafini. Zinner betoont zich echter evenmin acteerregisseur en weet nauwelijks iets uit de cast te halen.

Franco Nero speelt de hoofdrol en doet dit uiterst matig. Hiernaast doet de acteur ook de voice over. De keuze voor deze narratieve begeleiding vind ik sowieso al niet werken hier en het gebrabbel van Nero maakt het er niet beter op. Het Engels van de man is namelijk nauwelijks te verstaan. De rest van de cultnamen doen hun ding wel erg plichtmatig al dient bij Anthony Quinn te worden aangemerkt dat dit nog altijd meer dan voldoet. Christopher Lee drijft enkel op zijn screen presence, Sybil Danning laat haar tieten niet eens zien, op Claudia Cardinale zit de sleet en ze is naar de verkeerde kapper geweest en Eli Wallach overacteert als foute generaal; op zich geinig, daar niet van. Veruit het vermakelijkst is Bud Spencer look alike Paul Smith als sadistische ondervrager. Zijn karakter heeft enkel een bijnaam: The Surgeon; dan weet je genoeg.

Toegegeven, het verhaal van Morris West, een Australische auteur die miljoenen boeken verkocht, maar nauwelijks respect kreeg van de goegemeente, is ook niet je van het. Een man die zich geconfronteerd ziet met innerlijke conflicten om iets kwaads te stoppen vormt de nauwelijks origenele plot. Verder zijn er veel te veel personages, al worden ze zowat stuk voor stuk vertolkt door cultacteurs.

Ik weet niet of het in het boek ook zo is, maar met name het eerste uur van de prent kabbelt op slaapverwekkende wijze voort. Wel handig is het dat op het einde de film even wordt samengevat; de makers moesten vast geweten hebben dat de film reeds voor de eind-credits in de vergetelheid zou raken bij de kijkers. Het laatste half uur is nog wel het aangluren waard. Gelukkig maar, al compenseert het bij lange na niet het saaie eerste uur.