Dit is een recensie van Rudy Fosselle

Wat was dat gisteren ook alweer? Juist! Ik zag op DVD een film over het doen en laten van de zedenpolitie in Frankrijk. Een licht nerveuse camera volgt een eenheid die ingrijpt  wanneer de integriteit en rechten van minderjarigen worden geschonden. Meteen kwam ik in een twee uur durende rit op een roetsjbaan te zitten. Alles passeerde in een duizelingwekkende vaart: ouders die kinderen schudden om ze kalm te houden of gewoonweg op de grond gooien, moslims die hun kinderen uithuwelijken, dakloze kinderen, een mama die haar baby pijpt om het rustig te houden, intieme delen die gewassen worden  zonder washandje...  Vele karretjes die aan elkaar worden gehangen door een flinterdun verhaaltje over een ontluikende romance tussen de fotograaf  en een teamlid van de brigade.  

Waar het echter ontspoort is de quasi- nonchalante toon van het scenario. Dat tracht u een The Wire-gevoel te geven. Maar ongeloofwaardige scenes uit het prive-leven van de speurders doen u algauw trachten naar het einde van de rit. Het zijn natuurlijk ook maar mensen, die zedenpoliciens en dat wordt op een soms belachelijke en tenenkrullende wijze in beeld gebracht: zo lachen ze met een weggelopen meisje omdat ze gothic gekleed is of met een slachtoffertje die ervan overtuigd is dat ze een jongen moest pijpen om haar mobieltje terug te krijgen. Hilarisch is een scène waarin de fotograaf  verklaart aan 1 van de onderzoekers dat ze bij haar sollicitatie een bril droeg om er niet als een oma uit te zien ...Dat alles samen geeft u algauw een idee dat zo'n unit zou bestaan uit een bende labiele vakidioten die zich vaak in het centrum van de wereld wanen. 
 

Daarbovenop zoekt de camera voortdurend een evenwicht tussen confronterende close-ups in de verhoorkamers  en enerverende overbodige scènes uit het  privéleven van de speurders. Het scenario doet hetzelfde tussen rake to-the-point-conversaties en zo-maar-wat-geklets.  Maar nooit raakt men enige ernstige karakteruitdieping.
 

En toch zijn er enkele beklijvende momenten zoals een doodgeboren baby die overdonderend klein op een tafel ligt te wachten voor DNA-onderzoek om daarna koeltjes in een koelbox  te worden  gedropt. En tijdens de  verhoren doe je soms even je ogen dicht om de nare kriebels in je buik onder controle te krijgen.
 

In een laatste scène zegt een slachtoffer dat hij zijn verkrachter eigenlijk wel graag ziet en dat hij niet in de gevangenis maar wel in een ziekenhuis thuishoort. Dat zet  wellicht de deur open voor een maatschappelijke discussie over de behandeling van pedofielen en pedoseksuelen. Als u tenminste niet licht misselijk uit  uw karretje ben gestapt en bent weggestrompeld.
  

Polisse kreeg vorig jaar in Cannes de prijs van de jury .