Dit is een recensie van Rudy Fosselle

Het overkomt me niet zo vaak maar na het bekijken van deze goddelijke film heb ik een staande ovatie weggegeven, in 4D dan nog wel! Maar veel bereik je daar natuurlijk niet mee. Ik verzamelde hoogstens een paar verontruste blikken van een verbijsterd bioscooppubliek. Is die man een filmfreak of gewoon een freak? Tja sorry hoor mensen. Ik denk dat het een emotionele ontlading was. Een visueel waarneembare uiting van verafgoding voor een goddelijke film. 

 

En toch had ik bijna die film nooit kunnen zien want het boek van Yann Martel leek ook mij onverfilmbaar. Want wie krijgt het nu voor elkaar om een reis van een jonge drenkeling te filmen? Op een vlot in het gezelschap van een orang oetan, een hyena, een zebra en een Bengaalse tijger? Ang Lee speelde het klaar om alle beschikbare filmische elementen naar zijn hand te zetten en een oogstrelende, episch en soms ontroerend spektakel af te leveren. Immens groots in zijn eenvoud! Daarbovenop kon hij beroep doen op een onervaren acteur (Suraj Sharma) die hij castte na een rondgang in 600 Indiase scholen. De 16-jarige kon naar verluidt niet zwemmen, had zelfs nog nooit de oceaan gezien maar kon zich door de chronologische opnames op een verbluffende psychische en fysieke wijze transformeren van een eenvoudige jongen naar een door het leven doordrenkte jongeman, live en op het scherm.

 

Het lijkt wel of de digitalisering, FX en 3D ooit werden uitgevonden in afwachting van deze filmparel. Om voor een eerste keer echt functioneel tot zijn recht te kunnen komen. De Bengaalse tijger werd volledig gedigitaliseerd en de oceaan is slecht een groot waterbassin. Toch lijkt het of het oceaanwater je vaak aan de lippen staat, de zon op je huidt brandt en je de klauwwonden van het "beest" voelt.

 

De combinatie van dat alles leidt tot een filmische uitgepuurde parabel over de kracht van de natuur en de nederigheid ervoor, dankbaarheid voor het leven, oog hebben voor de kleine dingen des levens, overlevingsdrift, de relatie tussen mens en dier,  de kracht van de verbeelding geschreven of verfilmd in een goed verhaal. En vooral de weergave van de realiteit. Maar tussen de beelden door zie je dat mensen daar slechts mee overweg kunnen als die voorgekauwd wordt in een perceptie die hen goed uitkomt.  

 

Ik las heel wat gezeik in de media over het gepreek en de godsvrucht in de film. Maar dat is godverdomme onterecht. In onze geseculariseerde maatschappij slaat de balans bij wie zich intelligent en progressief noemt algauw over naar verstarring en verenging. En dan krijg je een onbewust niet-tolerant zijnde wereldbeeld. Het gaat inderdaad in de film even over het christendom, het hindoeisme en de islam. Maar als aanknopingspunt dan voor een objectieve blik in dat grote huis van de Godendienst. Een huis dat vele kamers heeft met op elke verdieping een kamertje om te twijfelen. Life of Pi kan je wel be(voor)oordelen als een filosofische, spirituele en zelfs mystieke film. Maar drammerig? Neen nooit. 

 

Maar laat mij ook niet doordreinen. Het hoofdpersonage zegt op een bepaald moment: "Het leven gaat om loslaten maar we maken wel te weinig tijd vrij om afscheid te nemen". Ah wacht eens ... OK lieve lezer  Nu weet ik waarom ik die staande ovatie gaf en dat de bioscoopuitbater me vervolgens uit mijn zetel heeft moeten sleuren. Maar als je wil vertel ik u hetzelfde verhaal anders. Neen Life of PI laat me nog niet meteen los...