DuckTales was destijds een van mijn favoriete tekenfilmseries. Ook de comic en het Game Boy spel heb ik met grote regelmaat en plezier gelezen en gespeeld. De speelfilm kende ik niet, dus toen ik deze voorbij zag komen zag ik mijn kans schoon. Tijd voor jeugdsentiment! Helaas kwam ik van een koude kermis thuis.

Het verhaal: Dagobert Duck is met zijn neefjes op schattenjacht in Arabië, waar ze bij toeval een magische lamp in handen krijgen. De geest die erin zit geeft graag zijn drie wensen weg, maar zou het liefst zijn vrijheid hebben. Daar denk de kwade tovenaar Merlock echter anders over. Hij wil de lamp weer in handen krijgen, zodat hij de hele wereld kan domineren.

Verhaaltechnisch is deze animatiefilm nogal karig. Maar goed, het zij vergeven omdat de doelgroep natuurlijk uit kinderen bestaat. Een verhaal over de magische lamp is nou eenmaal prima kindermateriaal. Grafisch doet DuckTales het aardig, maar is het zeker niet spectaculair. Veel ander Disneywerk dat in die periode uitkwam had meer indrukwekkend tekenwerk.

Grootste probleem van DuckTales is de afgrijselijke stemvertolking. Vooral de stem van Dagobert (Scrooge dus) is niet om aan te horen. Ook de neefjes hebben stemmen die volstrekt anders zijn dan die uit oudere tekenfilms. Niet eerder is mij bij een animatiefilm opgevallen hoe belangrijk de stemmen zijn, maar hier is het zo slecht dat je hoopt dat de film snel afgelopen is. Ik weet niet hoe het met de Nederlandse stemmen staat, maar veel slechter kan het niet zien. Mocht je zin hebben in deze film, probeer dan de vaderlandse versie te vinden.