Django Unchained

Twee jaar voor het uitbreken van de Amerikaanse Burgeroorlog, wordt de negerslaaf Django bevrijd uit zijn ketenen door een premiejager genaamd Schultz. Django heeft enkele outlaws ontmoet achter wie Schultz aanzit, en weet dus hoe ze er uitzien. Nadat de voormalige slaaf de premiejager heeft geholpen bij zijn zoektocht, besluit de premiejager de slaaf te helpen om diens echtgenote te vinden. Het spoor leidt naar de plantage van de slavenhouder Calvin Candie, een man zonder geweten ...

Voor wie het niet mocht weten: de naam Django is ontleend aan de legendarische, gelijknamige spaghetti western uit 1966 van Sergio Corbucci (de oorspronkelijke Django, Franco Nero, heeft een cameo in de film). In Django ging de held in het zwart gekleed, in Django Unchained is de zwarte kleding een zwarte huidskleur geworden. Verder speelde in beide films rassenhaat een rol: de schurk in de film van Corbucci, Majoor Jackson liet zich omringen door een op de Ku Klux Klan gelijkende militie. In Django Unchained duikt een dergelijke militie  op in één van de meest hilarische scènes, waarin de leden klagen dat ze geen donder zien vanwege die dekselse kappen.

Django Unchained is Tarantino's eerste western, maar de setting is niet de prairie in het Wilde Westen, maar de wereld van de katoenplantages in het Diepe Zuiden. In de stijl van blaxploitation krijgen we een zwarte actieheld en zijn er scènes met negerinnen die worden afgeranseld en negers die elkaar als gladiators tot de dood bekampen in Mandingo-gevechten. De soundtrack bevat wat muziek die voor spaghetti westerns werd geschreven, maar we krijgen ook Beethoven en Jim Groce. Kortom, van alles wat, en alles in postmoderne stijl, dus met een vette knipoog. 

Ik had niet zulke hoge verwachtingen van Django Unchained. Ik dacht dat Tarantino zijn postmoderne spelletjes te vaak had opgevoerd en had ook weinig vertrouwen in Jamie Foxx: ik kon hem niet in de rol van snelschietende held voorstellen. In beide opzichten was er sprake van een meevaller: de film is vrij leuk en Jamie Foxx is volledig geloofwaardig in de hoofdrol. De meeste vertolkingen zijn trouwens uitstekend: Christoph Waltz werd bekroond voor zijn rol als de geleerde Duitse premiejager (die woorden gebruikt die geen Amerikaan kent) en ook Leonardo Di Caprio is overtuigend als de racistische plantagehouder.

De aankleding, de landschappen, de dialogen, het lijkt allemaal dik in orde, en Tarantino heeft het ook aardig voor elkaar, maar hij weet in deze film van geen ophouden. Met een lengte van twee uur en drie kwartier duurt Django Unchained veel en véél te lang. Het laatste halfuur is overbodig en diverse scènes zijn  te sterk uitgesponnen (ook de scène met de gemaskerde militie), waardoor diverse grappen uiteindelijk doodslaan. Iets dergelijks is ook aan de hand met het geweld: er was veel te doen rond de bloedexplosies in de film, velen vonden ze overdreven en schokkend. Ik vind ze nogal cartoonesk aandoen en heb er verder geen problemen mee, maar Tarantino smeert zoveel spuitend bloed uit over het witte doek, dat het uiteindelijk ridicuul wordt (zeggen dat dit de bedoeling is, lost weinig op). Door dit alles is Django Unchained wel aardig, maar niet groots.  Een zeventje.

Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobytrap:
- Joheun nom, nabbeun nom, isanghan nom (The Good, the Bad, the Weird) (western / actie : 7)
- Duel at Diablo (western / actie : 7)
- Coogan's Bluff (actie / western : 7)
- Villa Rides (actie / western : 6.5)
- The man who shot Liberty Valence (western / drama : 8)

Hoe beoordeelt Boobytrap categorie western eigenlijk? 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

Hoe beoordeelt Boobytrap categorie actie eigenlijk? 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10