Les Chevaux de DieuSoms lijkt een film de actualiteit op heterdaad te betrappen. Terwijl dagelijks bladzijden worden gevuld met verhalen over jonge moslims die door haatpredikers worden overgehaald om in Syrië te gaan strijden, plaatste Filmfestival Mooov (inderdaad, drie o's) de jongste film van de Frans-Marokkaanse regisseur Nabil Ayouch op het programma, Les Chevaux de Dieu, over de terroristische aanslagen in Casablanca, op 16 mei 2003. In Turnhout keek een gemengd publiek met ingehouden adem naar de film. Vlamingen, Nederbelgen, Marokkaanse Belgen, zelfs een verdwaalde Syriër: het was een bont gezelschap en velen waren na afloop aangedaan. De daders in Casablanca, bleken zonder uitzondering afkomstig uit de sloppenwijk Sidi Moumen van de stad. We volgen twee broers, Hamid en Tarek, vanaf hun prille jeugd als straatschoffies tot aan de uiteindelijke aanslag. Hamid is een patsertje en een vechtersbaas, de schrik van de buurt die bij het geringste conflict rondzwaait met zijn fietsketting. Tarek is rustiger, een introverte dromer die zichzelf "Yashine" noemt, naar de Russische doelman Lev Yashin, de beste keeper uit de geschiedenis. Zelf hoopt Tarek ooit het doel van de plaatselijke voetbalclub te verdedigen. Voor beiden vindt de omslag van straatjochie tot vrome moslim plaats na een gewelddadig incident. Hamid wordt gearresteerd nadat hij een steen naar een politieauto heeft gegooid. Hij verdwijnt voor twee jaar in de cel, waar hij in de ban geraakt van de fundamentalistische en gewelddadige Islam. Als Hamid in Sidi Moumen terugkeert, is alles veranderd: hij wil alleen nog spreken over de Islam. Tarek slaat per ongeluk zijn werkgever neer als die zijn homoseksuele collega wil verkrachten. Hamid en zijn vrienden ruimen het lijk op, en behoeden Tarek daarmee voor een langdurige gevangenisstraf. Beide broers raken steeds meer in ban van het fundamentalisme, en uiteindelijk krijgen ze te horen dat ze door Allah zijn uitverkoren om martelaren te worden voor de Islam. Naar eigen zeggen wilde regisseur Nabil Ayouch zich in de film richten op het verhaal van de twee jongens, en niet zozeer op de religieus-politieke achtergrond van het Islamisme (1). De twee broers staan voor Ayouch model voor de jongeren die worden geronseld door fundamentalisten: ze zijn kansarm, opgegroeid in een gewelddadige omgeving, en daardoor extra gevoelig voor haatboodschappen. Bovendien wordt ze een paradijselijke toestand voorgehouden. Door op deze jongeren te focussen, ontwikkelt de film wel een blinde vlek voor de achtergrond en motivatie van de fundamentalisten die deze jongeren ronselen: die zijn vaak hoogopgeleid en allerminst in een kansarme omgeving opgegroeid. Les Chevaux de Dieu (2) is aangrijpend en bij vlagen wurgend spannend. Dankzij de beheerste manier waarop de relatie tussen de broers (in het dagelijkse leven ook broers) in beeld wordt gebracht, raken we haast persoonlijk bij het drama betrokken. De sfeer in het ouderlijk huis is met liefde getekend: de zieke vader die er niets van begrijpt, de zwakbegaafde broer die voortdurend luistert naar buitenlandse nieuwsuitzendingen die hij niet verstaat, de moeder die aanvankelijk blij is dat haar zoons van de straat zijn, maar zich gaandeweg zorgen gaat maken ... De fundamentalisten zijn natuurgetrouw getekend, dat wil zeggen: wat hun kleding en gedrag aangaat (Ayouch won raad in bij een voormalige bekeerling, die de gewapende strijd had afgezworen). Terwijl je naar de film kijkt, word je overvallen door de gedachte: Ja, zo zien die lui er uit, zo praten zij. Tegelijkertijd blijft (zoals gezegd) hun motivatie en achtergrond wat schimmig. Ze blijven karikaturen. Dat laatste is de voornaamste zwakte van Les Chevaux de Dieu: de film vertelt een interessant verhaal, maar niet het hele verhaal en zeker niet het definitieve verhaal. Als tegenwicht voor wat Hollywood ons over de strijd tegen Osama Ben Laden en zijn kornuiten vertelt, is de film echter buitengewoon geslaagd.
(1) Interview met regisseur Nabil Ayouch (in het Frans): http://www.france24.com/fr/20130219-chevaux-dieu-je-voulais-pas-filmer-islamisme-caricatural (2) De film is gebaseerd op een roman getiteld "Les Etoiles de Sidi Moumen" (De Sterren van Sidi Moumen) die verwijst naar de bijnaam van plaatselijke voetbalclub (net als in Brazilië komen in Marokko veel goede voetballers uit de sloppenwijken). Ayouch vreesde dat die titel de indruk zou wekken dat hij de aanslagen en de daders wilde verheerlijken.
Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobytrap: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 .jpg "Les Chevaux de Dieu")      |
 |
|
|
|
Terug naar vorige pagina | Naar filmoverzicht |
