State of PlayState of Play doet denken aan de romans van David Baldacci. Het verhaal is gesitueerd in hoogste politieke kringen, en niemand, maar dan ook niemand is te vertrouwen. Gaandeweg kreeg ik steeds sterker het gevoel dat ik de roman waarop de film is gebaseerd moest hebben gelezen, maar ik kon me geen roman van Baldacci met die titel herinneren. Plots drong het tot me door dat ik zat te kijken naar een bewerking van een TV-serie van een jaar of tien geleden, met dezelfde titel, geschreven door Paul Abbott. Er is niet zo heel veel aan de inhoud veranderd, maar de TV-serie was Brits, en deze adaptatie is gesitueerd in Washington DC en alles voelt uiterst Amerikaans aan. Russell Crowe (een flink aantal kilootjes te zwaar) speelt een onderzoekjournalist, Ben Affleck is zijn voormalige schoolmakker die de politiek is ingegaan, en nu kans maakt om door zijn partij te worden genomineerd voor het allerhoogste ambt ... maar dan wordt plots een naaste medewerkster van hem (tevens zijn minnares) vermoord. De TV-serie hield de kijker zes afleveringen in spanning met de vraag wie nu eigenlijk wie manipuleerde: gebruikte de journalist de politicus met het oog op een scoop, of gebruikte de politicus de journalist om iemand (zichzelf?) te beschermen? De film richt zich meer op het speurwerk van Crowe dan op de psychologische spanningen tussen beide voormalige vrienden. Hoewel Affleck te jong lijkt voor zijn rol, maakt hij een betere indruk dan Crowe, die er niet uitziet met zijn lange haren en vette pens. De andere rollen zijn goed ingevuld, met Helen Mirren ideaal gecast als Crowe's bitchy boss. State of Play laat zich goed bekijken, maar ik was er toch niet stuk van. De meeste kritieken waren echter positief en het was uiteraard geen voordeel dat ik vertrouwd was met het verhaal.
Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobytrap: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|
Terug naar vorige pagina | Naar filmoverzicht |