Carrie (2013)

Een nieuwe en verrassend goede verfilming van de gelijknamige roman van Stephen King over een vijftienjarige puber, Carrie, die door haar godsdienstwaanzinnige moeder in volledige afzondering is opgevoed, en daardoor niets weet over zaken die jonge meisjes moeten weten, zoals menstruatie. Deze nieuwe versie blijft iets dichter bij de roman van King dan de verfilming uit 1976 van Brian De Palma (met name aan het slot), maar op dat punt zijn de verschillen tussen beide films niet zo groot.

Als Carrie voor de eerste ongesteld wordt, raakt ze in paniek en wordt daarom door haar klasgenootjes uitgelachen. Als één van die leerlingen, Chris(tine), te ver gaat in de pesterijen en een filmpje van de gebeurtenissen op het world wide web  plaatst (dit element is natuurlijk nieuw) grijpt de sportlerares in: ze zorgt ervoor dat Chris wordt geschorst en daardoor het schoolbal niet kan bijwonen. Een andere pestkop, Sue, komt tot inkeer en vraagt haar vriendje Tommy om Carrie een fijne avond te bezorgen door haar uit te nodigen voor het schoolbal. Alles lijkt goed te gaan, maar Chris heeft wraak gezworen en zet een keten van gebeurtenissen in gang, die tot een complete ramp zullen leiden. 

Als horrorproductie kan de film niet tippen aan de eerdere versie, maar de aanpak van regisseur Kimberly Ane Peirce (bekend van Boys Don't Cry) is subtieler en meer gericht op de moeder-dochter-relatie en de psychologische ontwikkeling van Carrie. Na haar eerste menstruatie wordt Carrie zich niet alleen bewust van haar seksualiteit, maar ontwikkelt zich bij haar ook een de een telekinetische gave, het vermogen om voorwerpen (en personen!) op afstand te bewegen dankzij geestkracht.  Dat talent geeft haar een machtig wapen in handen, tegen haar moeder, en tegen de pestkoppen op school.

De reacties op de film waren niet louter positief: veel critici prezen de regie en het acteerwerk, maar vonden de film ook overbodig, omdat hij weinig zou toevoegen aan de eerdere versie. De eerste menstruatie, het schoolbal, de emmer met varkensbloed, enzovoorts: we kennen de details en we weten waar het naartoe gaat. dat is een nadeel, maar in de versie van De Palma was Carrie (gespeeld door Sissy Spacek) een grauwe muis, bijna een karikatuur. Chloë Grace Moretz is een heel andere Carrie: ze is niet lelijk, maar voelt zich lelijk en afstotelijk omdat haar godsdienstwaanzinnige moeder haar allerlei complexen heeft aangepraat.  Je leeft sterker met haar mee en begint zowaar te hopen dat het dit keer allemaal goed mag aflopen. Dat zou misschien een idee zijn voor een derde filmversie: een happy end, met Carrie en Tommy die nog lang en gelukkig leven.

Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobytrap:
- The Tall Man (The Secret) (horror / drama : 6)
- Halloween (horror : 8)
- Jaws (horror / fantasy : 7.5)
- Black Christmas (1974) (horror : 7.5)
- When a Stranger Calls (horror / thriller : 7.5)

Hoe beoordeelt Boobytrap categorie horror eigenlijk? 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

Hoe beoordeelt Boobytrap categorie drama eigenlijk? 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10