De Perzische keizer Xerxes en zijn generaal Artemisia zijn voornemens de Griekse wereld te veroveren. Terwijl Xerxes zich bezig houdt met een driehonderdtal vervelende Spartanen, neemt Artemisia het op tegen de Griekse vloot van Themistokles. Zij heeft nog een appeltje te schillen met de Griekse strijdheer, omdat deze ooit de vader van Xerxes omlegde. De statistieken zijn absoluut in haar voordeel; de Perzische vloot is minstens honderd keer groter. Ze heeft echter niet gerekend op de creativiteit en wilskracht van de Grieken.
300: Rise of an Empire is het vervolg op Zack Snyders 300 uit 2006. De regisseur zou niet terugkeren op zijn stoel vanwege andere verplichtingen en ook de cast is volledig vernieuwd. Wel heeft tekenaar Frank Miller opnieuw voor het bronmateriaal gezord.
Grappig is dat men het verhaal van 300 verwerkt heeft in Rise of an Empire. De plot van laatstgenoemde geeft 300 een plaatsje in een grotere strijd; de slachting van de Spartanen bleek achteraf slechts een voorproefje van de macht van de Perzen te zijn. Dat dit vervolg op allerlei vlakken machtiger is dan 300 merk je aan alles in Rise of an Empire. Dit werk is flink over de top, met liters bloed en vette special effects. Zeker in IMAX 3D komt dat heerlijk uit de verf.
Verhaaltechnisch is Rise of an Empire echter creatieve armoede. De eerste battle is nog wel tof om te aanschouwen wegens bovengenoemde redenen. Na veldslag drie begint de verveling echter toe te slaan. Het valt op dat er eigenlijk niet meer geboden wordt dan allerlei excuses voor een nieuwe strijd. Die voltrekken zich allemaal volgens hetzelfde stramien; zwaard tegen zwaard, met veel bloed, liefst driedimensionaal in beeld gebracht. Eigenlijk is Rise of an Empire eenvoudigeweg niet meer dan een aaneenschakeling van gevechten. Dat weet helaas niet twee uur lang te boeien.
