De verfilming van de (bijna) gelijknamige Deense roman Frøken Smillas fornemmelse for sne (1992). Het boek werd een bestseller, maar werd ook hevig bekritiseerd: sommigen vonden de plot een typisch voorbeeld van paranoïa en volgens deskundigen maakte de research van de schrijver een nogal populair-wetenschappelijke indruk, alsof hij zijn wijsheid uit Readers Digest had gehaald.
Smilla is een 37-jarige glaciologe, geboren in Groenland. Vanwege haar moeilijke karakter zit ze al jaren zonder werk. De enige met wie ze het goed kan vinden, is haar doofstomme buurjongetje, Isaiah. Als Isaiah verongelukt, krijgt ze te horen dat hij van het dak van een flatgebouw is gevallen terwijl hij aan het spelen was. Smilla gelooft de verklaring niet (Isaiah had hoogtevrees en zou nooit op een dak gaan spelen) en gaat op onderzoek uit. De vader van Isaiah blijkt jaren geleden - in het bijzijn van zijn zoontje - te zijn verongelukt tijdens een wetenschappelijke expeditie in het hoge noorden. Als Smilla de rapporten over de expeditie wil inzien, stuit ze op allerlei tegenwerking en al snel wordt er een aanslag gepleegd op haar leven ...
In de verfilming is de achtergrond grotendeels verdwenen en ook het ingewikkelde spel met de chronologie - in het boek is die volledig overhoop gegooid - blijft achterwege. Het thrillerelement is niet altijd even geslaagd; het verhaal begint sterk (het dode kind, de eigenwijze hoofdpersoon die overal op een muur van stilzwijgen sluit, enzovoorts), maar gaandeweg wordt de plot steeds onwaarschijnlijker.
De roman was echter ook een studie over eenzaamheid, gebrek aan communicatie en de druk die door de gemeenschap wordt uitgeoefend op het individu; die aspecten komen veel beter tot hun recht, mede dankzij de goede sfeertekening en de sterke vertolkingen. Julia Ormond is zeer overtuigend als de dwarse Smilla (die meer van sneeuw houdt dan van mensen) en de adembenemende fotografie van een besneeuwd Kopenhagen en de Noordelijke IJszee bezorgen je koude rillingen.