De familie Lambert betrekt een nieuw huis alwaar al snel vreemde zaken voorvallen. Je kent ze wel, klapperende deuren, vreemde geluiden over de babyfoon en bewegende huisraad. Na een paar weken raakt zoon Dalton plotseling in een onverklaarbare coma. Een extra verhuizing zorgt helaas niet voor soelaas, want de geestverschijningen blijven voortbestaan. Dan ontstaan vermoedens dat niet de huizen bezeten zijn, maar dat een geest bezit heeft genomen van Dalton. 

Insidious mixt de genres van het bezeten huis en de duivelsuitdrijving. Deze beide subgebieden van de horror zijn tot de laatste druppel uitgemolken en er is al minstens tien jaar geen enkel nieuw element toegevoegd. Dat gebeurt in deze film van James Wan ook niet; vernieuwing moet je met een vergrootglas zoeken. En toch is Insidious binnen zijn domein een uitstekende film.

Dat komt doordat hier sprake is van een daadwerkelijk spannende en soms zelfs enge film. Je zult het wellicht niet geloven, maar de klapperende keukenkastjes werken echt op de zenuwen van de kijker. De eerste helft van Insidious zit vol met heerlijke schrikeffecten en zal je regelmatig op het puntje van je stoel doen zitten. Ook de geluidseffecten zijn om je vingers bij af te likken. Interessant zijn de geluildreferenties naar jaren zeventig horrorfilms, zoals bijvoorbeeld Suspiria.

Als de plot zich wat verder ontwikkelt verandert de aard van deze film ook; de spanning wordt dan wat naar de achtergrond verdreven en daarmee wordt de film minder interessant. De duivelsuitdrijving is zelfs teleurstellend te noemen. Al met al echter een interessante horror-release die in 2013 werd opgevolgd door Insidious: Chapter 2.