Bijzonder groots opgezet historisch drama. Ben-Hur was, met een budget van $15 miljoen, de duurste de film tot dan geproduceerd. Het valt af te zien aan het resultaat: Met zijn enorme sets en het gebruik van duizenden figuranten mag Ben-Hur met recht episch worden genoemd.

De film is een soort spin-off van de bijbel, gebaseerd op het boek Ben-Hur: A Tale of the Christ van Lew Wallace. Charlton Heston speelt titelfiguur Judah Ben-Hur, een rijke Joodse prins en handelaar, in Jerusalem. Wanneer hij, na een paar jaar van huis, terugkeert naar zijn stad, ontmoet hij er zijn jeugdvriend Messala (Stephen Boyd), die inmiddels het Romeinse garnizoen aanvoert. Ben-Hur raakt in conflict met Messala, wanneer deze feitelijk van hem vraagt zijn volk te verraden...

Ben-Hur is een ellenlange film en bovenstaande alinea schetst dan ook enkel de opmaat voor de rest van het verhaal. Hierin wordt Ben-Hur onterecht beschuldigd en mag hij (als slaaf) gaan roeien op zee, redt hij een belangrijke Romein van Macedonische piraten en keert hij, na wat gedoe in Rome, terug naar Judea om deel te nemen aan aan een prestigieuze chariot race, waarin Messala zijn belangrijkste tegenstander is. Tot slot pikt de prins ook nog even de kruisiging van Jezus mee.

Hoewel hier (terecht) sprake is van een klassieker, en een aantal van de 11 binnengesleepte Oscars ongetwijfeld terecht zal zijn, kon de stichtelijke teneur van de film mij niet bekoren. Ter illustratie: Het betreft hier de enige Hollywood film ooit die, in de categorie religie, de goedkeuring van het Vaticaan wegdraagt.

Bovendien duurt Ben-Hur veel, maar dan ook veel en veel, te lang. Het enige echt enerverende is de fameuze, 9 minuten klokkende chariot race scene; zeer groots aangepakt en spectaculair! De film is over het geheel genomen, in kwalitatief opzicht, dik in orde. Er wordt daarentegen niet gebracht wat ik zoek in een film van dergelijke proporties. Tot een enkele kijksessie voelde ik mij verplicht, maar hier zal ik het dan ook bij laten.