In de toekomst zijn vrijwel alle mutanten uitgeroeid door zogenaamde sentinels. Deze robots zijn uitgevonden door Bolivar Trask na de gebeurtenissen in X-Men: First Class. Doordat hij is vermoord door Mystique, was er voor nationale overheden voldoende reden om de sentinels in te zetten. De enige manier om de volledige destructie van mutanten nog te voorkomen, is iemand terug in de tijd te sturen om Mystique tegen te houden. Wolverine is de gelukkige X-man die deze schier onmogelijke taak op zich mag nemen. Hij moet allereerst proberen jonge versies van aartsvijanden Professor X en Magneto op dezelfde gedachten te brengen.

Days of Future Past brengt het immer interessante gegeven van tijdreizen in de X-Men reeks. Dat leidt tot een prachtige reeks van gebeurtenissen die zich afspelen in de jaren zeventig van de twintigste eeuw (±90% van de speeltijd) en een wat matiger, vrij generiek gebeuren in de toekomst (de rest). Om met dat laatste te beginnen; het had niet gehoeven van mij, maar het is leuk dat een aantal X-Men klassiekers zoals Storm hun opwachting weer konden maken, maar daar is alles dan ook mee gezegd.

Gelukkig maakt het slechts een klein gedeelte van de film uit, want voor de rest is het dik vermaak dat hier geboden wordt.  Days of Future Past behoort tot het beste van de X-Men franchise tot nog toe. Dat er al heel veel ervaring in deze reeks zit, zie je bijvoorbeeld aan het acteerwerk. Waar dat bij superheldenfilms doorgaans niet het sterkste element is, zit dat in deze films met zijn enorme sterrencast wel snor. Ook grafisch is dit een film om je vingers bij af te likken.

Interessante vraag is vooral hoe nu verder met de reeks? Het tijdreizen heeft ervoor gezorgd dat alle gebeurtenissen uit de films voor First Class nooit hebben plaatsgevonden. Daarmee is de klok feitelijk weer teruggedraaid naar 1973. Dat biedt natuurlijk alle vrijheid voor een volledige reboot van de X-Men, met naar ik inschat ook een nieuwe cast. Althans, eerst krijgen we in 2016 nog X-Men: Apocalypse. Ik heb er nu al zin in!