Samantha leidt een ogenschijnlijk normaal leven met haar echtgenoot en achtjarige dochter Caitlin. Maar ze heeft geheugenverlies en er zijn aanwijzingen dat haar verleden enkele minder prettige geheimen herbergt: Ze heeft geheimzinnige littekenens en ze geeft soms blijk van ongewone vermogens, bijvoorbeeld met messen of andere scherpe voorwerpen. Als ze betrokken raakt bij een ongeval, en licht hersenletsel oploopt, duiken er plots geheugenflitsen op aan een gewelddadig vroeger leven. Als vervolgens het huis wordt overvallen door een gewapende inbreker, rekent Samantha eigenhandig met hem af ...
Samen met een privédetective Mitch (Samuel L. Jackson) probeert Samantha haar verleden te ontraadselen en ontdekt dat ze ooit als huurmoordenares vuile klusjes voor de CIA heeft opgeknapt. Haar codenaam was indertijd “Charley”. Als het tweetal contact opneemt met haar vroegere mentor (Brian Cox) vertelt hij dat Samantha in groot gevaar verkeert: ze werd dood gewaand en als haar vroegere opdrachtgevers ontdekken dat ze nog in leven is, zullen ze haar zeker uit de weg willen ruimen omdat ze over ‘explosieve’ informatie beschikt.
The Long Kiss Goodnight is een typische paranoia thriller: het script is een warwinkel van onwaarschijnlijkheden, maar de gebeurtenissen volgen elkaar zo snel op en de actiescènes zijn zo woest en onstuimig, dat het allemaal redelijk vermakelijk blijft. Bovendien hebben de makers de film gekruid met een flinke dosis relativerende humor (een beetje in de geest van Bruce Willis) en met name Samuel J. Jackson hangt de lolbroek uit als de niet zo snuggere, maar wel moedige detective. In het oorspronkelijke script kwam hij om het leven, maar het publiek was daar bij proefvoorstellingen zo ontevreden over, dat het slot werd aangepast.
De leuke titel slaat op het duistere verleden van Samantha, dat zij na haar geheugenverlies een kus had gegeven bij wijze van afscheid: a long kiss goodnight.
