Een vervolg op Black Caesar met Fred Williamson opnieuw als Tommy Gibbs, de zwarte keizer van de onderwereld. Nadat de eerste film was uitgegroeid tot een succes, werd regisseur Cohen gevraagd om zo snel mogelijk een vervolg te draaien. Probleem was dat Cohen en Williamson beiden bezet waren: Williamson was in Californië bezig met de opnames van That Man Bolt en Cohen zelf werkte aan de afwerking van zijn eigen film It’s Alive. Er zat niets op dan in de weekends heen en weer te vliegen tussen New york en L.A. en waar mogelijk wat scènes te schieten. Aan Cohen de opdracht om bij het materiaal een verhaaltje te verzinnen.
Dit vervolg begint met de aanslag op Gibbs’ leven uit de eerste film. Gibbs blijkt die aanslag plots te hebben overleefd (in de eerste film leek het met hem gedaan!) en droomt nu van wraak. De aanslag was het werk van een corrupte openbare aanklager, Di Angelo (Gerald Gordon). Die blijkt een lange arm te hebben, en na de eerste wraakoefening moet Gibbs uitwijken naar Californië om zijn eigen vel te redden. Om de zaken nog ingewikkelder te maken, probeert Gibbs’ luitenant Zack (Tony King) in zijn afwezigheid de organisatie over te nemen ...
Black Caesar was een drama, in de goede zin van het woord, dit vervolg is een actiefilm, niet meer, niet minder. Cohen knutselde een scenario in elkaar dat Williamson de halve wereld rondstuurt, en overal gebeurt wel iets opwindends. Er is actie in de lucht en op de grond en de slachtoffers vallen bij bosjes. Het script moet je natuurlijk niet onder een vergrootglas leggen. Veel scènes zijn geschoten vanuit het perspectief van Williamson (een teken dat hij niet op set aanwezig kon zijn), met een dubbelganger die alleen van achteren is gefilmd. Wie weinig tijd heeft, moet slim zijn. De film probeert ook grappig te zijn, maar de meeste grappen zijn nogal smakeloos. Er is echter een hilarische scène waarin Williamson wordt verrast door een slachtoffer, een blanke prostituée die karate blijkt te kennen.
