Amsterdamned is een klassieke Nederlandse thriller uit 1988. Na het gigantische succes van Flodder (1986), leek Amsterdamned de grote internationale doorbraak te worden voor regisseur Dick Maas, die als thrillerregisseur al aardig had gescoord met De Lift (1983), maar hoewel de film het in het buitenland goed deed, ging het met zijn carrière daarna bergafwaarts. 

 

Huub Stapel is Eric Visser, een Amsterdamse rechercheur die de leiding heeft over het onderzoek naar een seriemoordenaar. Als blijkt dat de moordenaar  zich via de grachten verplaatst, besluit Visser informatie in te winnen binnen de wereld van de sportduikers. Daar leert hij Laura (Monique van de Ven) kennen, een jonge vrouw die van haar therapeut de raad heeft gekregen om te gaan duiken, dat zou namelijk ontspannend werken. De twee beginnen een verhouding en terwijl het onderzoek van Eric dreigt vast te lopen, komt Laura bij toeval op het spoor van de dader ...

 

Over Amsterdamned wordt vaak gezegd dat de film inhoudelijk niet veel voorstelt, maar  scoort met een reeks voortreffelijk geënsceneerde actiescènes. Dat blijkt te kloppen. De intrige hangt met haken en ogen aan elkaar en Maas heeft eens laten weten dat hij bij een eventuele remake zeker voor een ander slot zou kiezen. Maar er zijn twee grote achtervolgingsscènes, één door de straten, één door de grachten van Amsterdam (met een klein filmisch uitstapje naar Utrecht), en met name de achtervolging per speedboat door de grachten is adembenemend. De stunts werden gecoördineerd door Dick Beer en het filmen van deze ene sequentie nam vier weken in beslag (1). Er wordt voortreffelijk gebruik gemaakt van de schoonheid van de Amsterdamse binnenstad: de film zou bijna kunnen functioneren als promotiemateriaal voor de toeristische dienst. 

 

Huub Stapel doet het prima als de enigszins verlopen rechercheur, maar ook zijn carrière raakte na Amsterdamned enigszins in het slop. Monique van de Ven ziet er jonger uit dan de 36 jaren die inmiddels op de teller stonden, maar die legging die ze in een cruciale scène draagt, is allesbehalve flatterend. Hoewel de film wordt gerekend tot het genre van de slasher movie, mikt Maas meer op tempo en spanning dan op grafisch geweld. Ook op het gebied van grove beeldgrappen doet hij het (voor zijn doen) rustig aan.  Alleen de scene in het begin van de film, met het lijk dat tegen een rondvaartboot botst, en de scène met het mes en de vrouw in de opblaasboot zijn echt baldadig. Een grimmig en bij vlagen hilarisch gesprek bij de lijkschouwer is een hoogtepunt. 

 

Noot:

 

(1) http://www.filmkrant.nl/av/org/filmkran/archief/fk225/stunts.html