De Mad Max trilogie mag gerust roemrucht genoemd worden. De Australische post-apocalyptische actiefilms Mad Max (1979), Mad Max 2: Road Warrior (1981) en Mad Max 3: Beyond Thunderdome (1985) behoren tot de canon van de (exploitation) actiefilm. Het zou ruim dertig jaar duren voordat een vierde film in de reeks zou verschijnen.

Tja, dat beloofde wat mij betreft weinig goeds gezien de vele vreselijke reboots, remakes en wat dies meer zij van allerlei klassiekers die er de afgelopen jaren verschenen. Ik besloot mezelf daarom zonder enige voorkennis naar de bioscoop te begeven. Dat bleek een leuke keus te zijn, want ik werd daar verrast door een van de betere actiefilms die er in jaren is verschenen. Een film die zich bovendien met gemak kan meten met zijn illustere voorgangers. Waar dat hem precies in zit durf ik niet te zeggen, maar dat oorspronkelijke regisseur George Miller opnieuw op de regiestoel heeft plaatsgenomen zal ongetwijfeld een rol spelen. 

Wat heel fijn is, is dat hij de oorspronkelijke lijnen van zijn oude films gewoon lekker doorzet. Veel gortdroge woestenij gevuld met extreme figuren en actie waarbij de motoren volop ronken dus. Dat alles wordt met zeer veel fantasie neergezet. Dat geldt zowel voor de bewoners van deze waterarme wereld als de landschappen waarin zij vertoeven. Het stuntwerk dat plaatsvindt tijdens de vele autoachtervolgingen is bovendien van een zeer hoog en creatief niveau.

Ten slotte roem ik nog de onvoorspelbaarheid van het verhaal van Fury Road. Dat heeft in de basis niet zo heel veel om het lijf: chicks willen ontsnappen uit de klauwen van een dictator die de bevolking hun water onthoudt. Hoe dat zich vervolgens ontwikkelt is minder evident dan deze ene volzin je wellicht zou doen vermoeden. Kortom, een dikke aanrader. Welkom terug Mad Max en George Miller!