Het lijkt wel of Trauma vroegtijdig euthanasie heeft gekregen, maar dat dat slechts voor 99% gelukt is. Op het moment dat ik de film ongeveer een uur had aanstaan, begon ik spijt te krijgen van het feit dat ik vrij veel koffie had gezopen. Deze kijksessie van Trauma deed me namelijk geestelijk verlangen naar bed, maar lichamelijk behoorde pitten niet tot de opties. Wellicht zat het anders en zoop ik te veel koffie om mijn voornemen bij de closing titles mijn ogen nog open te hebben te bewerkstelligen. Hoe dan ook, het kip en het ei verhaal dat ik nu ophang is een stuk interessanter dan dit inferieure werkje van Dario Argento. Vrij slecht natuurlijk dat ik de volgorde niet meer weet. Op zich is het weinig bevreemdend dat mijn korte termijn geheugen mij af en toe in de steek laat gezien het feit dat ik een overdosis aan films consumeer van het niveau Trauma. De koffiepads gaan er ook snel doorheen. Dat die wèl van goede kwaliteit zijn is een schrale troost. Nu ik toch de vergelijking trek tussen deze film en de koffiepads die ik koop (Perla Dark Roast); 102 minuten naar een koffiepad kijken levert waarschijnlijk meer spektakel op dan het aanschouwen van Trauma. Als je het flauw van me vindt als ik zeg dat de titel van de film goed gekozen is (omdat dat exact is wat ik ervan kreeg), moet je er maar zout op doen. Helaas is het een feit dat dit bij lange na niet de slechtste film aller tijden is. Dat alleen verklaart het hoge cijfer dat ik geef. Dat en wellicht de onthoofdingen die plaatsvinden in dit werkje van de grootmeester. Dochter Asia Argento speelt volgens mij gewoon zichzelf en dat is niet best. Verder vinden er nog wat séances plaats. Dat was het dan wel zo´n beetje. Regelmatig ben ik nogal scheutig met spoilers... Zal ik het einde dan maar verklappen? Eh.., nee.
