Snatch. vertelt het vrij gecompliceerde verhaal van een boksmanager die problemen heeft met de organisator van een bokstoernooi. Omdat zijn bokser is uitgeschakeld en hij de wedstrijd niet kan annuleren, moet hij op zoek naar een nieuwe bokser. Deze blijkt een grote oplichter en steekt de manager diep in de schulden. Ondertussen is er een dure diamant in de stad aangekomen, waar diverse criminele partijen interesse in hebben. De verhaallijnen van de boksers en de diamant zijn nauw met elkaar verwoven en vormen de kern van de plot van Snatch.

Toegegeven, een beetje karig is bovenstaande beschrijving wel. Het is dan ook lastig om de plot van Snatch. goed weer te geven, daar deze naast behoorlijk ingewikkeld ook nogal van de hak op de tak springt. Toch komen alle verhaallijnen mooi samen en bestaat er ook onderlinge interactie. Het volg van het verhaal is overigens absoluut geen voorwaarde om deze film te kunnen kijken. Eerder kun je genieten van de absurdistische gebeurtenissen van de vele markante figuren die deze Brits-Amerikaanse coproductie rijk is.

IJzersterk gecast zijn bijvoorbeeld Jason Statham (in pas zijn tweede acteursrol) als boksmanager die maar geen geluk heeft en Alan Ford als diens ziekelijke concurrent. De show wordt echter gestolen door Brad Pitt die een traveler neerzet met een fantastisch onverstaanbaar pikey-accent. Snatch. biedt volop zwarte humor en dito gekleurde gewelderupties in een van de smaakmakers van het eerste jaar van het nieuwe millennium. Wie vergelijkingsmateriaal wil raad ik Lock, Stock and Two Smoking Barrels (1998, eveneens van regisseur Guy Ritchie) aan. Snatch. is echter net een tandje beter.