De Puerto Ricaanse gangster Carlito is net ontslagen uit de gevangenis en heeft besloten zijn leven te beteren. Geen drugs en moord dus meer, maar een braaf leven als nachtclubeigenaar. Door toevallige omstandigheden en doordat zijn vrienden nauwelijks veranderd zijn, wordt hij toch langzaam weer zijn oude leventje ingetrokken. Als hij zijn accountant en beste vriend Kleinfeld uit loyaliteit besluit te helpen met een gevangenisuitbraak, loopt de zaak uit de hand. De smerissen zijn er als de ratten bij om Carlito weer op te pakken.

De gangsterfilm had zijn hoogtijdagen in de jaren tachtig en begin jaren negentig. Denk aan bekende films als Scarface of Goodfellas, maar er zijn natuurlijk nog legio andere voorbeelden te noemen. Zo richting midden jaren negentig begon het niveau langzaam wat in te kakken. Dat kwam doordat de meeste verhalen al wel zo'n beetje verteld waren (lees: minder origineel) en doordat de bekende hoofdrolspelers (Pacino, De Niro) het trucje al vaak genoeg gedaan hadden. Carlito's Way is het toonbeeld van het verval van het genre. Overigens zou er in 1995 met Casino nog één keer ouderwets geknald worden, maar dat terzijde.

De regie in deze film is gevoerd door Brian De Palma die reeds de nodige ervaring heeft met de gangsterfilm. Toch weet hij die kennis en kunde hier onvoldoende om te zetten in nieuw succes. Hoewel er op het verhaal van Carlito's Way weinig af te dingen valt - buiten dat het de originaliteitsprijs niet zal winnen - geldt dat niet voor de hakketakkerige manier waarop het in beeld gebracht wordt. Scènes lijken regelmatig uit het niets te komen en niet alle gebeurtenissen worden altijd voldoende toegelicht of verklaard. Het is daarom niet echt een genot om deze film te kijken; de editor heeft hier matig werk afgeleverd.

In de hoofdrol zien we Al Pacino, die - zoals ik al aangaf - zijn kunstje voor de tigste keer mag opvoeren. Slecht is het zeker niet, maar echt geïnspireerd komt hij hier niet over. Alle standaard gangsterfoefjes en -trucjes zet hij qua stem en mimiek in, maar overtuigen doet het nauwelijks. Ook is zijn overgang van relatief brave hendrik naar onbetrouwbare gangster niet heel geloofwaardig.

Nee, dan Sean Penn, die laat hier tenminste zien wat acteren is. Zijn verknipte karakter is wat mij betreft het hoogtepunt van Carlito's Way. Zijn neergang van sullige accountant tot nog immer sullige crime lord wordt door hem met verve neergezet. In de bijrollen zien we overigens ook wat vermakelijke karakters, maar voor hen geldt eveneens dat ze regelmatig aan een flink staaltje overacting doen. Na het zien van Carlito's Way krijg je vooral zin om de meer geslaagde films uit de voorgaande jaren weer eens op te zetten. Geen straf om te kijken derhalve, maar ook geen groot genot.