Dit is een filmadaptatie van een TV-serie die in Vlaanderen negen jaar lang één van de grootste publiektrekkers was. Regelmatig keken op zondagavond meer dan anderhalf miljoen mensen naar de lotgevallen van commissaris Witse uit Halle (Vlaams-Brabant). In 2012 werd Witse op pensioen gestuurd, maar twee jaar later keerde hij terug, en nog wel in de bioscoop. Tot ieders verbazing flopte de film*.

 

Voor de speelfilm keert de gepensioneerde Witse terug naar zijn geboortestreek, West-Vlaanderen. Zijn zus, met wie hij in dertig jaar geen contact heeft gehad, vraagt hem om de moordenaar van haar dochter op te sporen omdat de plaatselijke politie weinig interesse toont in de zaak. De passieve houding van de politie blijkt een reden te hebben: het lijk werd gevonden tegen een muurtje van een Brits oorlogskerkhof, en daarom zijn ook de Britten er zich mee gaan bemoeien. Omdat de Britse vorstin binnenkort een plechtigheid zal bijwonen ter herdenking van de gevallenen in de Eerste Wereldoorlog (West-Vlaanderen was één van de grootste slagvelden) eisen de Britten dat het onderzoek in stilte wordt gevoerd. 

 

Hoewel de misdaad welig tierde in Halle, kon de hele familie op zondagavond aanschuiven. De film is veel donkerder en dreigender van toon: het nichtje van Witse is vermoord door een seriemoordenaar die diverse jonge vrouwen heeft doodgemarteld en hoewel de martelingen niet in beeld worden gebracht, worden we op zeer expliciete wijze geconfronteerd met de gevolgen. Wellicht is dat één van de redenen voor het floppen van de film. Naar verluidt liepen veel fans bij de première halverwege de zaal uit. 

 

De donkere sfeer past eigenlijk vrij goed bij het personage. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Baantjer, zijn Nederlandse tegenhanger, werd Witse nooit geportretteerd als vriendelijke oude baas. De acteur Hubert Damen zette hem neer als een humeurige dwarsdrijver, iemand die eigenlijk het liefst alleen op de wereld zou zijn. Ook in de film ligt hij voortdurend met alles en iedereen overhoop, niet in de laatste plaats met zichzelf: tijdens de jacht op de lustmoordenaar ontdekt Witse dat de bloederige fantasieën van de maniak hem niet helemaal onverschillig laten: de moordenaar en hij hebben een aantal dingen gemeen. 

 

Dat is het interessantste aspect van het verder nogal stereotiepe misdaadscenario. Alle bekende wetenswaardigheden over seriemoordenaars worden nog meer eens opgelepeld en ondanks de dreigende sfeer wordt het zelden echt spannend. De film is wel prachtig opgenomen op locatie in West-Vlaanderen: kale, winderige velden, soldatenkerkhoven, alleenstaande huizen** - het ziet er allemaal even mooi uit. Helaas heeft men het zeer specifieke (maar ook moeilijk verstaanbare) dialect van de streek achterwege gelaten. Iedereen spreekt een neutraal soort Vlaams, niet Oost, niet West, een beetje Zoutloos. W. Witse is niet echt slecht, maar ook niet goed. Een zesje. 

 

Noten: 

 

* De oorspronkelijke titel van de film was W. maar dat werd op het allerlaatste moment veranderd in W. Witse - De Film. De W. staat voor de voornaam van Witse, die pas in de loop van de serie werd onthudld: Werenfried.