Val komt net uit de gevangenis. Hij heeft er 28 jaar detentie op zitten, maar nooit zijn maten verraden; zoals het een echte mafioso betaamt. Toch wil zijn voormalige baas hem dood, daar Val diens achterlijke zoon per abuis doodde. Degene die dit klusje moet klaren is Doc, een oude vriend/misdaadpartner. Val weet hoe de vork inelkaar steekt, maar Doc heeft tot 10 uur 's morgens de dag erop volgend, en dus besluiten de twee er eerst maar een wilde nacht van te maken. Het duo haalt een derde bejaarde gangster uit een verzorgingstehuis en een laatste avontuur kan beginnen...

Vooraf had ik mijn twijfels bij deze ouwe-lullen-film. Het conceptueel vergelijkbare Last Vegas, met een (optisch) al even sterke cast, sloeg de plank namelijk volledig mis. Stand Up Guys kan echter redejijk geslaagd worden genoemd. Origineel is de film niet, maar de uitvoering is vakkundig.

Pacino, Walken en Arkin hebben er duidelijk zin in en zetten iets neer wat, de laatste tijd, nog wel eens ontbrak bij hun respectievelijke verschijnen in een film, namelijk een acteerprestatie die je mag verwachten van dergelijke grootheden. Regisseur Fisher brengt het bovendien vakbekwaam en rustig, met oog voor het plaatje. Een klacht zou dan ook kunnen zijn het gebrek aan tempo, maar mij stoorde dit niet. Hierdoor is er namelijk meer ruimte voor de innemende vertolkingen van het trio. Het grootste minpunt is de weinige screentime die Arkin is gegeven. 

De film is humoristisch, maar niet op een manier dat je ervan lachend van de bank valt. Dit maakt dat de film, op een luie manier, plezierig wegkijkt. De aanblik van de drie verweerde koppen heeft iets melancholisch, een gegeven dat versterkt wordt door de plotlijn, de desolate stadsplaatjes en de goede muziek van de oude school.

Stand Up Guys is goed te doen, maar het scenario is verre van bijzonder. Met een andere cast en crew had er waarschijnlijk geen voldoende uitgerold. Het is tevens jammer van de finale, die een blaze of glory lijkt te beloven, maar enkel leidt tot een abrupt einde.