Na het gigantische succes van The Matrix uit 1999 kon een vervolg natuurlijk niet uitblijven. Eén vervolg zegt u? Nee, de geldkraan moest natuurlijk flink stromen, dus werd er besloten het verhaal uit te persen over twee films. Reloaded en Revolutions verschenen beiden in 2003 met een tussentijd van zes maanden. The Matrix werd hiermee dus een volwaardige trilogie. 

Revolutions gaat aldus verder waar Reloaded ophield. Over het verhaal kunnen we heel kort zijn. Zion wordt namelijk aangevallen door de sentinels, hetgeen tot een gigantische veldslag leidt. Neo gaat ondertussen op zoek naar de bron van alle ellende en confronteert Agent Smith.

Wie dacht dat met Reloaded de gifbeker wel leeg zou zijn, kwam bedrogen uit. Revolutions doet er op het gebied van overbodigheid namelijk nog een paar scheppen bovenop. Zelden zat ik met zoveel tegenzin een film uit te kijken. Tuurlijk, grafisch ziet het er allemaal prachtig uit en actie is er ook meer dan voldoende. Het is echter allemaal zo inspiratieloos en saai gebracht. 

Dat komt vooral doordat Revolutions eigenlijk uit slechts drie scènes bestaat. Een korte introductie van twintig minuten (de beste van de film), een gigantisch gevecht in Zion (duurt een uurtje ofzo) en een eindgevecht van Neo. Vooral dat middenstuk is tenenkrommend slecht, waarbij alle Hollywood-clichés uit de kast worden getrokken. Hoe lang kun je beelden blijven maken van robots die robots uit de lucht schieten? Gaap!

Tja, en dan moet het hier toch gezegd. The Matrix was een vette film, maar waarom in hemelsnaam die twee tergend slechte vervolgen? Ze doen beiden immers grof afbreuk aan de originele film. Ik ga hier bovendien een voorspelling doen (we schrijven december 2015) die me nu al droevig stemt. Binnen afzienbare tijd zal er namelijk ongetwijfeld een vervolg, reboot, remake of whatever van The Matrix worden gemaakt. En die zal zuigen, diep en zwaar zuigen. Daar durf ik een krat bier op te zetten!