Een Amerikaanse schrijver, Peter Neal, reist naar Rome om zijn laatste roman - genaamd Tenebrae - te promoten. Op het vliegveld wordt hij opgewacht door een criticus die veel positieve artikelen over zijn werk heeft geschreven, maar nu plots afwijzend reageert: volgens hem getuigen de romans van Neal van vrouwenhaat. Er wachten Neal nog meer onaangename verrassingen: een copycat killer is bezig de moorden uit te voeren die hij in zijn laatste roman heeft beschreven. Omdat de politie machteloos staat, besluit Neal zelf op onderzoek uit te gaan ...

 

Net als de hoofdpersoon werd regisseur Dario Argento dikwijls beschuldigd van misogynie en sensatie. Tenebre wordt om die reden een meta-productie genoemd: de film zegt ook iets over het genre van de giallo, en de bijdragen daartoe van de regisseur in kwestie. Een film over een filmer en zijn films. Tenebre is daarom een favoriet van filmhistorici en fans van deze regisseur. Persoonlijk wist ik niet goed wat ik er van moest denken.

 

Los van alle achtergronden en pretenties is Tenebre een vrij effectieve thriller. Ik verkeerde tot aan het laatste moment in twijfel omtrent de identiteit van de dader. Het scenario is echter nogal onsamenhangend: er is een terugkerende flashback die weinig opheldert en er is een achtervolgingsscène met een doberman die nogal lukraak in het scenario is gedropt. De oplossing waar Argento mee komt aanzetten in het dubbelzinnige slot (ik ga dat niet verraden) is ingenieus bedacht, maar niet erg geloofwaardig of overtuigend. 

 

Argento weet zijn publiek echter wèl effectief te bespelen: de sfeer is onheilspellend en bevreemdend, omdat de handeling in de nabije toekomst is geplaatst, in een Rome dat ten gevolge van een apocalyptische ramp grotendeels is ontvolkt. De vormgeving doet soms denken aan Kubricks A Clockwork Orange. Eén van de scènes lijkt wel een action painting van een kunstenaar als Jackson Pollock ("Jack the dripper"): een slachtoffer wordt door de killer een arm afgehakt met een bijl: terwijl ze zich van de camera afkeert, kleurt het bloed dat uit de open wond spuit de spierwitte muur achter haar bloedrood. Vrouwenhaat met een kunstzinnig randje, ook dat is Italiaanse genrecinema.