De achtste speelfilm van Quentin Tarantino (als we de Kill Bill films als één tellen). En na Django Unchained waagt hij zich opnieuw aan het genre van de western. Qua sfeer en setting hadden beide films echter niet meer van elkaar kunnen verschillen. Waar Django zich afspeelde in het broeierige Zuiden van de Verenigde Staten, begeven we ons in The Hateful Eight in de ijzige kou van Wyoming. 

Premiejager John Ruth is samen met een vrouwelijke gevangene op reis waarbij ze een sneeuwstorm voor proberen te blijven. Onderweg pikt hij twee vreemdelingen op, waarna ze afspreken te schuilen bij een rustplaats. De oorspronkelijke eigenaren blijken hier niet aanwezig te zijn, maar wel vier andere figuren. Door het naderende noodweer zijn ze gedoemd om samen te wachten tot de storm is overgeraasd. Ondertussen stijgt de spanning tussen de mannen en vrouw, die elkaar zowel blijken te kennen als niet bepaald elkaars vrienden zijn.

Met een speelduur van bijna drie uur is The Hateful Eight aan de lange kant. Daar zit wat mij betreft ook het grootste manco van deze prent. Er gebeurt namelijk niet heel erg veel, waarbij ook nog in ogenschouw moet worden genomen dat zo'n 80 procent van het verhaal zich op één locatie afspeelt. Dat betekent dus dat er geluld wordt, heel erg veel geluld wordt. En niet al die conversaties zijn even boeiend. Komt bij dat de typerende Tarantino-humor in veel gesprekken afwezig is. Vooral het eerste uur komt The Hateful Eight daarom erg langzaam op gang. 

Gelukkig is het acteerwerk bovengemiddeld goed en dat mag ook wel met een cast als deze. Tarantino weet altijd het beste uit zijn acteurs te halen en dat is hier niet anders. De ijskoude sfeer waarin de heren en dame zich bevinden wordt zeer geloofwaardig in beeld gebracht, waarbij je het idee hebt er soms middenin te staan. Ook leuk voor de filmliefhebber: zoek de referenties naar andere films, zowel van spaghetti westerns als van zijn eigen werk. En nog eentje voor de cinemafielen: de soundtrack is van de hand van componist Ennio Morricone.

Een film van Tarantino kan natuurlijk alleen goed zijn als er een flinke dosis geweld in zit. Ook in die zin telt The Hateful Eight niet teleur. De sfeer wordt in de eerste minuten al goed gezet als de vrouwelijke gevangene veelvuldig in elkaar wordt gebeukt. Tegen het einde van de film gaan alle registers open en dat wordt met een goede scheut humor gebracht. Op dat moment is Tarantino op zijn allerbest. Helaas heeft hij daarvoor voor mij persoonlijk al het nodige krediet verspeelt. The Hateful Eight is absoluut geen slechte film - voor andere regisseurs zou dit hun carrièrehoogtepunt zijn geweest - maar van deze regisseur had ik iets meer verwacht.