Eigenlijk kan ik hier weinig meer melden dan Yahhrrrrm al doet in zijn recensie. Voor een Hitchcock wordt het verhaal wel erg snel uit de doeken gedaan en zit er een behoorlijk lange, en redelijk repetitieve, eind-scène in. Hier zien we de terroristen vanuit de kerk zichzelf met pistolen beschermen tegen een grote politie-macht die met geweren en al is komen aandraven. De actie is matig, de slachtoffers vallen neer alsof de acteurs daar nog nooit voor geoefend hebben, maar echt erg vinden kan ik dit niet. The Man Who Knew Too Much wordt gezien als een oefenpodium voor het een jaar later uitgekomen The 39 Steps en als Hitchcock`s eerste film `waarin de hand van de meester te zien is.` Ik zou niet willen zeggen dat deze film het niveau van The 39 Steps evenaart, maar toch wordt er genoeg afwisseling geboden in een kleine 75 minuten dat je je hier geen buil aan kunt vallen.
Op vakantie in Zwitserland ontvangt Bob Lawrence informatie van een stervende geheim agent. Hij gaat ermee naar de politie. Dan krijgt hij een dreigbrief. Zijn dochter is ontvoerd en als hij haar ooit nog levend wil terugzien kan hij zich tegenover de agenten beter op de vlakte houden. Tegen het advies van de authoriteiten in gaat Lawrence op eigen houtje op onderzoek. Het spoor leidt naar een kerk die als dekmantel fungeert voor terroristen. Ze zijn van plan een diplomaat te vermoorden tijdens een concert in de Royal Albert Hall. Lawrence gooit roet in het eten...
Op het oog is The Man Who Knew Too Much vrij gemakzuchtig inelkaar gezet. Zo is de timing van de acteurs niet geweldig en hadden de effecten ook wel wat beter gekund. Tevens is de film doorspekt met droge humor. Al deze factoren vond ik wel sympathiek, maar zorgden er ook voor dat van spanning geen sprake is. Peter Lorre is altijd geinig en ook Leslie Banks is vrij humoristisch. Al met al is de film verre van goed, maar zeker vermakelijk. Hitchcock deed deze film 22 jaar later nog eens dunnetjes over.
