Gialli hebben vrijwel altijd fascinerende titels, maar deze is werkelijk bijzonder. De originele Italiaanse titel zou je kunnen vertalen als Danspassen op het lemmet van een scheermes. De Duitse titel is ook heel fraai: Die nacht der Rollenden Köpfe. Zelfs de Engelse titel heeft wel iets: Death Carries a Cane. 

 

Koppen heb ik niet zien rollen (was mijn versie ingekort?), maar de danspassen, het scheermes en de wandelstok houden allemaal verband met de plot. Een seriemoordenaar houdt namelijk huis in Rome: hij beweegt zich voort met een wandelstok en snijdt zijn slachtoffers de keel door met een scheermes. Over de danspassen kan ik niet te veel zeggen, want dan zou ik het einde verraden. 

 

Het verhaal wordt grotendeels belicht vanuit het standpunt van een jonge vrouw, Kitty, die toevallig getuige is van één van de moorden. Ze heeft het gezicht van de dader niet gezien, en kan hem dus niet identificeren. Inspecteur Merughi verdenkt de man van Kitty, Alberto, een fotograaf met een bizarre voorkeur voor macabare composities. Alberto heeft onlangs zijn voet verzwikt en beweegt zich daarom hinkend voort ... Omdat Alberto zijn onschuld niet kan bewijzen, besluit Kitty zelf maar op onderzoek uit te gaan ... 

 

Passi di, etc. is een degelijke, zij het niet zo bijzondere Giallo. Het scenario vertoont de gebruikelijke ingrediënten zoals zwarte handschoenen, veel bloed en mooie vrouwen, en de spanning wordt aardig opgebouwd, maar erg origineel wil het nooit worden. De slasher-momenten worden bovendien ontsierd door het gebruik van secundair filmmateriaal (een mes dat zichtbaar door vlees snijdt) met een nogal afwijkend kleurschema. Dat ziet er slordig uit. Het slot met Navarro die zich voor de moordenaar in een verduisterde serre en ziet hoe de lichtbundel van diens zaklamp de nacht aan reepjes snijdt, is wel heel fraai.