De achtste film van Quentin Tarantino en de tweede opeenvolgende western: oorspronkelijk zou het een vervolg op Django Unchained worden, maar Tarantino bedacht zich tijdens het schrijven van het scenario. Of misschien was hij altijd al iets anders van plan. Tarantino schept de mythes rond zijn persoon immers zelf.

 

Wyoming, een aantal jaren na de Burgeroorlog. Een premiejager bijgenaamd The Hangman is met zijn gevangene - de vrouwelijke outlaw Daisy Domergue - per potskoets op weg naar Red Rock, alwaar Daisy zal worden opgehangen. Onderweg voegen zich twee personen bij hen: Marquis Warren, een voormalige zwarte officier van de Noordelijken, nu ook premiejager, plus een man genaamd Chris Mannix, die beweert de nieuwe sheriff van Red Rock te zijn. In verband met een naderende sneeuwstorm klopt het gezelschap aan bij de enige pleisterplaats in dit niemandsland, Minnie's Haberdashery. Van Minnie is geen spoor, wel hangen er allerlei vreemde personen rond in de haberdashery ...

 

Als westernregisseur ontleent Tarantino veel aan door hem bewonderde regisseurs als Sergio Leone, Sergio Corbucci en Bud Boetticher, maar verwacht geen eenzame ruiters of weidse panorama’s: ondanks het ultra-brede beeld (Tarantino schoot zijn film in 70mm, met een aspect ratio van 2,76:1) speelt de film zich grotendeels binnenskamers af. De vormgeving is doelbewust kunstmatig, met kleuren die soms aan oude kerstkaarten doet denken en dwarrelende kunstsneeuw, alsof we in het theater zijn. The Hateful Eight is ook een ode aan detectiveverhalen waarin rond het haardvuur een misdaad wordt ontleed. Het uitgangspunt doet denken aan het verhaal The Mousetrap van Agatha Christie (dat we vooral kennen als toneelstuk!), waarin een aantal gasten noodgedwongen de nacht doorbrengen in een afgelegen hotel, omdat zware sneeuwval het reizen onmogelijk maakt. Net als in het hotel van The Mousetrap, is het in Minnie’s Haberdashery niet pluis: het begint met vergiftigde koffie, en loopt ten slotte uit op een bloedbad. Tijdens de aftiteling zingt Roy Orbison:

 

 

In dit geval zullen weinigen Red Rock bereiken want de complete cast wordt op gruwelijke manier afgemaakt. Het geweld in The Hateful Eight is bruut, uitzinnig, maar het duurt tamelijk lang voordat het tot een uitbarsting komt. Tot aan de gewelddadige ontlading, wordt de tijd voornamelijk gevuld met dialogen, monologen, triologen en weet ik al niet meer. Talk, talk, talk. Tok, tok, tok, als kippen wordt er gekakeld, van de eerste tot de laatste minuut. Tarantino weet hoe je een goede dialoog schrijft, maar helaas is de voor zijn scenario’s typerende humor is grotendeels afwezig, en is één monoloog van Jackson te kinderachtig en schunnig om leuk te zijn. De film is wel opgevat als een metafoor voor het heden en verleden van de Amerikaanse samenleving, vol geweld en racisme, maar het N-woord wordt zo vaak gebruikt, dat de symboliek aan het doel voorbij schiet.