Het jaar is 1997. De aarde is grotendeels kapot gegaan door chemische oorlogen en de tijd is stil blijven staan in de jaren tachtig. Het kleine stukje van de wereld dat bewoonbaar is wordt geregeerd door Zeus en zijn leger van volgelingen. The Kid probeert zich in deze woeste wereld zelfstandig in leven te houden door het zoeken en verkopen van spullen. Toch lukt het hem niet Zeus te ontlopen en moet hij het tegen deze eenogige tiran opnemen. Hij krijgt hierbij hulp van de vrouwelijke robot Apple en stoere cowboy Frederic. 

Turbo Kid is een trip down memory lane voor iedereen die de jaren tachtig van de twintigste eeuw bewust - bij voorkeur als kind - heeft meegemaakt. Laat uw recensent nu precies tot deze doelgroep te behoren. De toon wordt al direct goed gezet bij de openings credits, in gepixelde letters natuurlijk, die muzikaal ondersteund wordt door een knallende powerballad van John Farnham gevolgd door diverse synthesizer melodietjes. Alles wat de jaren tachtig zo mooi maakte komt vervolgens in beeld: van zweetbandjes tot de BMX tot de View-Master en wat dies meer zij.

Klinkt misschien nog niet heel bijzonder? Wacht, daar komen de onthoofdingen, bloedstralen en ledematen door het beeld. Een kerel wordt gemarteld terwijl zijn darmen zijn vastgebonden aan een racefiets en er hard getrapt wordt. Schitterende horror/actie komedie wordt op de kijker afgevuurd. Had ik al verteld dat alles ook nog in een fout superheldensausje is gegoten? Kan het nog beter? Nou, robot Apple doet ook nog een flinke duit in het zakje, maar dat moet je zelf maar ontdekken. Turbo Kid is een relatief obscure Canadese productie, maar zet door zijn fantastische sfeer een van de beste films van het decennium neer.