Dit is niet de bekende (maar omstreden) versie van Terrence Malick uit 1998, maar een eerdere verfilming van de roman van James Jones over de strijd op Guadalcanal, een klein eiland in de Stille Zuidzee, tijdens de Tweede Wereldoorlog. De beide films hebben de setting en de literaire bron gemeen, maar zijn verder nogal verschillend: de versie van Malick was een bespiegeling over de onbeheersbare krachten van de natuur, deze versie uit 1964 is een meer rechtlijnige oorlogsfilm met veel actie en scherp afgelijnde karakters. 
 

De handeling draait rond twee tegenpolen, Soldaat Doll en Sergeant Wilsh. Doll is een jongeman zonder slagveldervaring, Welsh een rauwdouwer die is gehard aan het front, Doll is intelligent en vindingrijk, maar psychologisch labiel, Welsh een wat primitieve figuur, maar daadkrachtig en emotioneel onkwetsbaar. De twee hebben een hekel aan elkaar, maar zullen moeten samenwerken om te overleven en uiteindelijk zal één van de twee zelfs zijn leven opofferen om dat van de ander te redden. 

 

Diverse ontwikkelingen in The Thin Red Line voelen voorspelbaar aan, toch werd de film indertijd gezien als een buitenbeentje: het oorlogsgeweld wordt op geen enkele manier verheerlijkt en de kameraderie in het heetst van de strijd, komt eerder voort uit noodzaak dan uit wederzijdse sympathie: soldaten zijn overlevingsmachines die elkaar blindelings moeten kunnen vertrouwen, of ze elkaar echt mogen, is minder belangrijk. De actiescènes in de film zijn spectaculair, ook al wordt de werking wat ondergraven door het veelvuldige gebruik van dummies (die nogal slap door de lucht vliegen na een explosie). Het drama doet soms wat geforceerd aan, maar de beide hoofdrolspelers, Keir Dullea (als de jongere man) en Jack Warden (als de sergeant) zijn voortreffelijk.