In de nabij toekomst is de aarde vervuild en overbevolkt. Slechts in steden is nog leven mogelijk, alwaar vele miljoenen mensen samenwonen op een veel te kleine oppervlakte. Agent Thorn werkt aan een zaak van de dood van een rijke zakenman. Hij vermoedt al snel dat er meer aan de hand is dan een eenvoudige roofmoord. Zijn vriendin en bodyguard geven kleine aanwijzingen, maar er blijkt sprake van een dusdanig groot complot dat het de gehele wereld aangaat. De werkelijkheid is zo gruwelijk dat Thorn het nauwelijks kan bevatten.

Soylent Green is een sciencefiction film waar maar zeer weinig daadwerkelijke scifi-elementen in voorkomen. Als de wereld zich in het heden had afgespeeld had ik het ook geloofd. De setting is dan wel post-apocalyptisch, maar speelt zich enkel in een grote stad af. Soylent green is overigens, net als een rode en gele variant, een van de weinige voedingsmiddelen die de bevolking nog tot zijn beschikking heeft. 

Zoals wel vaker in jaren zeventig films is het acteerwerk behoorlijk stijf. Vooral hoofdrolspeler Charlton Heston maakt zich hieraan schuldig, waardoor Soylent Green in de basis al geen optimale kijkervaring biedt. Ook ligt het tempo van deze prent aan de lage kant en duurt het lang voordat de plot zich onthult. Het kost dan ook wat moeite om hier doorheen te prikken, maar er worden ook goede dingen geboden. Zo zijn de vrouwelijke spelers allen sterk in hun spel en zien zij er stuk voor stuk als een stuk uit. Ik heb ook flink moet lachen om een scène waarin stakende burgers door een sneeuwschuiver uit de weg werden geruimd. Samenvattend biedt Soylent Green echter onvoldoende om te kunnen beklijven.