Een Giallo geregisseerd en (mede) geschreven door Duccio Tessari, de man achter de films met Giuliano Gemma als Ringo. Terwijl de westerns van Tessari vrij traditioneel waren (ondanks een licht ironische toets), weken de Gialli die hij draaide vaak af van het gebruikelijke patroon. Deze film is geen uitzondering: de voor het genre kenmerkend sluip- en steekscènes ontbreken en ook de plot is ongewoon: het onderwerp is een ontvoering en de benadering is eerder psychologisch.
 

 

Het slachtoffer van de ontvoering is de dochter van een Milanese boekhouder (Raf Vallone). Het meisje is mentaal gehandicapt en heeft daardoor het lichaam van een vrouw, maar de verstandelijke vermogens van een driejarig kind. Ze is niet in staat om haar seksuele gevoelens te begrijpen en controleren, en geeft zich daarom aan iedere beschikbare man. Om die reden vermoedt de politieofficier belast met het onderzoek (Frank Wolff)  dat zij is ontvoerd door een groep pooiers die haar willen exploiteren als prostituée voor klanten met speciale wensen. Hij begint systematisch de bordelen van Milaan af te stropen, maar dan wordt het lichaam van het meisje gevonden ...

 

Een uurlang lijkt La Morte risale ... meer op een grimmige sociale studie over seksuele aberraties dan op een thriller. In het laatste halfuur - nadat zowel de politie als de vader de identiteit van de kidnappers hebben achterhaald - maakt de film een nogal radicale volte face en draait uiteindelijk uit op een wraakthriller. De geweldscènes zijn spaarzaam, maar buitengewoon grof; de erotiek is niet al te expliciet, maar de scènes met Gillian Bray als het kind in het lichaam van een vrouw, zijn soms pijnlijk om te zien. Je vraagt je af of de film in het huidige klimaat zou kunnen worden gedraaid. In de jaren Zeventig keek hier blijkbaar niemand van op. 

 

La morte Risale a Ieri Sera is een intrigerende genrebijdrage, maar wellicht zullen juist liefhebbers van het Giallo-genre de film minder goed kunnen waarderen.