De film opent met een atmosferische, maar hypergewelddadige scène die zich afspeelt in het japan van 1840. Een samoerai komt thuis en ontdekt dat zijn vrouw een verhouding heeft met één van zijn leerlingen. Hij doodt beiden en pleegt daarna seppuku (harakiri). 

 

Meer dan een eeuw later, in 1982, krijgt een Amerikaans echtpaar dankzij bemiddeling van een bevriende diplomaat de kans om het huis tegen gunstige voorwaarden te huren. Hij is een schrijver, zij een verveelde huisvrouw. De waarschuwing dat het een spookhuis huis is, wordt door hen in de wind geslagen. Al snel blijkt het echter in het huis niet pluis. De geesten van de drie doden hebben nooit rust gevonden en nemen nu bezit van de nieuwe bewoners ...

 

Het publiek koos in 1982 massaal voor het gelijkaardige Poltergeist dat tegelijkertijd werd uitgebracht. De geweldscènes zijn tamelijk grof en de erotische scènes met Susan George zeer onthullend. De effecten zijn nogal wisselend: de scènes met de rondwarende geesten (gefilmd met behulp van dubbele spiegels) zijn fraai maar de reusachtige krabben waardoor de 12-jarige dochter des huizes plots wordt aangevallen, zijn duidelijk nep. Een scène met een hoofd in de soep werkt onbedoeld komisch. Een hoofd in de soep? Yep. 

 

The House Where Evil Dwells is niet groots, maar ook niet echt slecht. Het voornaamste probleem is dat de film de verwachingen die worden gewekt in de bloedstollende openingsscène, niet waar weet te maken. De opbouw is traag, met griezelige gebeurtenissen die niet zo geweldig griezelig zijn, maar wie geduld heeft, wordt uiteindelijk toch getrakteerd op een gepast gruwelijk slot.