Eenling Dick woont in een klein (claustrofobisch aandoend) Amerikaans mijnwerkersstadje. Op een dag krijgt hij, eigenlijk per ongeluk, een damespistool in zijn bezit (hij denkt dat het een stuk speelgoed is). Ondanks zijn pacifistische principes wordt hij min of meer verliefd op het damespistool dat hij Wendy doopt. Wendy wordt zijn bondgenoot en steun en toeverlaat in zijn ooit zo grauwe bestaan. Hij voelt zich een sterker en waardiger mens met haar op zak. Samen met een collega verzamelt hij de outcasts van het stadje om zich heen en begint een geheim genoodschap dat hij The Dandies noemt. Binnen de Dandies draait alles om wapens. Iedereen heeft een "partner" welke liefdevol en zorgzaam behandeld wordt. Ze voelen zich steeds beter, sterker en weerbaarder. Tot het tot een bloederige ontknoping komt.

In deze film van Vinderberg (Festen) en Von Trier (Dogville) worden de door hen opgestelde dogma-principes overboord gegooid. Het is duidelijk geen Festen of Idioterne. Sowieso zie ik in Dear Wendy veel meer van Von Trier terug dan van Vinterberg (wat ik zeker niet storend vind overigens). Waarschijnlijk omdat hij het script geschreven heeft en de thematiek daardoor heel duidelijk van hem komt: vrede afdwingen met wapens is niet mogelijk (er wordt dus wederom scherpe kritiek geuit op met name de Verenigde Staten). Maar er zitten verschillende lagen in, ook op meer persoonlijk en sociaal vlak. De opbouw vind ik enorm sterk in deze film, perfect ondersteunt door muziek van The Zombies (die nu een wat wrange bijsmaak heeft gekregen). Voor mij was dit echt een van de betere films die ik de laatste tijd gezien heb.