Op ongeveer één derde van After the Storm, de nieuwe film van de Japanse grootmeester Kore-eda Hirokazu, zit een korte, woordenloze scène, die op onnadrukkelijke wijze de essentie van de film illustreert: Yoshiko, een oude vrouw die kort tevoren weduwe is geworden, kijkt vanaf het balkonnetje van haar appartement haar zoon Ryota na, die haar zojuist een bezoekje heeft gebracht. Hij heeft haar geld gegeven hoewel hij zich dat niet kan veroorloven; zij heeft het aangenomen hoewel ze weet dat hij het geld bij een volgende bezoek zal proberen te stelen. Alles wat Yoshiko wil, is voorkomen dat de familie compleet uiteenvalt. We vermoeden dat Yoshiko het geld heeft aangenomen uit angst dat Ryota anders wellicht niet zou terugkomen ...
Geen van de personen in After the Storm heeft zijn of haar dromen waar kunnen maken. Ryoko, de zoon, heeft ooit een prijs gewonnen met zijn eerste (en enige) roman, maar sindsdien geen letter meer geschreven. Hij verdient een grijpstuiver met een louche baantje als detective, maar vergokt vervolgens zijn loon op de renbaan en heeft daarom geen geld om de maandelijkse alimentatie aan zijn ex-vrouw Kyoko te betalen of honkbalhandschoenen te kopen voor zijn zoontje Shingo. Kyoko en Shingo hebben zo hun eigen problemen: Kyoko is onzeker over de relatie met een andere man en Shingo komt tot het besef dat hij geen talent voor honkbal heeft en dus nooit zijn droom zal kunnen waarmaken om professional te worden. De komst van een tyfoon, waardoor de leden een etmaal onder één dak moeten verblijven, geeft hen de kans om in het reine te komen met elkaar ... en met zichzelf ...
Zoals de meeste films van Kore-eda, is After the Storm een bijna verstilde filmervaring: de camera lijkt een toevallige getuige in het leven van een groep mensen. Alleen het hoognodige wordt gezegd, het meeste blijft onbesproken, en toch hebben we het gevoel dat we na twee uur, als de film is afgelopen, alles is gezegd en dat we de verschillende mensen door en door kennen. Kore-eda zit hier dicht tegen zijn allerbeste niveau, maar voor wie onbekend is met zijn werk, kiest voor een eerste kennismaking wellicht beter voor een film als I Wish of Like Father, Like Son waarin sterkere emoties tot uitdrukking worden gebracht.
