In de verre toekomst is de aarde dusdanig vervuild dat er geen planten en dieren meer voorkomen. Daarom heeft men een aantal ruimteschepen met mini bio domes rondvliegen, in de hoop ooit weer natuur terug te brengen op aarde. Op een dag krijgt de bemanning van deze schepen echter te horen dat ze de bio domes moeten afstoten en vernietigen. Freeman Lowell, een van de bemanningsleden van een ruimteschip, is echter zo gehecht aan zijn kleine groene wereldje, dat hij er alles voor over heeft om de opdracht van zijn meerderen te negeren.

 

De opzet van Silent Running is zeer interessant. De eerste twintig minuten zijn dan ook een genot om naar te kijken. Nadat Lowell er echter voor gezorgd heeft dat zijn eigen bio dome veilig is, moeten we nog ruim een uur film kijken. Ik hoopte op een onvervalste scifi-thriller, maar helaas blijkt dit toch eerder een spacedrama te zijn. Met semi-filosofische overwegingen, die vooral niet al te ingewikkeld zijn voor het grote publiek. Anders gezegd, Silent Running kakt nogal snel in en kabbelt dan op een zeer rustig tempo naar een vrij voorspelbare climax toe. Het stijve jaren zeventig acteerwerk en de matige special effects helpen weinig om het genot te verhogen. Deze ecosploitation had beter verdiend.