In de verre toekomst voert de mensheid een bittere strijd uit tegen een buitenaards, reptielachtig ras. Tijdens een ruimtestrijd crasht soldaat Davidge op een onbewoonde, woeste planeet. Zijn tegenstander Drac ondergaat hetzelfde lot. De twee mannen zijn in eerste instantie gewelddadig tegen elkaar, maar merken al snel dat ze elkaar nodig hebben om te kunnen overleven. Er komt namelijk geen reddingsmissie, waardoor het tweetal samen moet strijden tegen vreemde wezens en het grillige klimaat.

Enemy Mine had ook in onze tijd gemaakt kunnen worden met andere hoofdrolspelers. Dan hadden bijvoorbeeld een Israëlische soldaat en een Palestijnse terrorist bij elkaar kunnen worden gezet in de woestijn. Zij maken dan eerst onderling ruzie, maar gaan al snel elkaar voorlezen uit de Thora en de Koran. Dan zijn ze BFFs geworden en is het supergezellig, zo van jippie jippie joy joy. Tegen die tijd zou ik die moderne herinterpretatie echter al lang afgezet hebben, hetgeen ik halverwege het vreselijk zoetsappige Enemy Mine ook heb gedaan. Gelukkig is het einde me dus bespaard gebleven, want deze politiek correcte rotzooi is een marteling om te moeten ondergaan.