De familie Dollanganger, vader, moeder en vier kinderen, leidt een gelukkig leven, totdat pa omkomt bij een ongeluk. Moeder is gedwongen haar huis te verkopen en in te trekken bij haar ouders, opdat ze haar vaders erfenis krijgt. In de ogen van haar ouders is ze echter een zondaar, die eerst moet boeten alvorens ze terug in de familie wordt opgenomen. De kinderen worden ondertussen opgesloten in een geheime kamer, omdat opa niet van hun bestaan mag weten. De kinderen krijgen het te stellen met een zwaar gelovige en gemene grootmoeder en een moeder die steeds afstanderlijke wordt.

Je hebt van die boeken dat je tijdens het lezen denkt: dit verhaal zou echt perfect verfilmd kunnen worden. Dat is met Flowers in the Attic, het eerste boek uit de Dollanganger-serie van V.C. Andrews, ook het geval. Perfect materiaal voor een emotionele thriller, waarbij hoop en schoonheid moeten vechten tegen verveling an aftakeling. Helaas, bij deze verfilming uit 1987 weet men geen enkel element uit het boek met enige kwaliteit naar het witte doek te vertalen.

Er was een tijd dat commerciële omroepen bij gebrek aan beter televisie-avonden vulden met films gebaseerd op waargebeurde verhalen. Ik heb er in mijn jongere jaren een aantal van gezien, maar goed waren ze nooit. De kwaliteit - of het gebrek daaraan - van die films is precies zoals Flowers in the Attic ook is: matig tot slecht acteerwerk (enorm veel overacting), belabberde effecten en een verhaal dat zeer slecht trouw blijft aan het originele bronmateriaal. Dat laatste is misschien nog wel mijn grootste kritiekpunt. Ik hecht niet aan dogmatische trouw aan de bron, maar in die geval zijn vrijwel alle plotwijzigingen een verslechtering. 

Wie er toch geen genoeg van kan krijgen: in 2014 is Flowers in the Attic nogmaals verfilmd. IMDB scoort deze een paar tienden van een punt hoger, dus wellicht valt daar maar lol te beleven. Ik waag me er echter niet aan.