Dit is de oorspronkelijke film uit 1963, de klassieker die van Peter Sellers een wereldster maakte in de rol van Inspecteur Clouseau, de klungelige speurder uit Parijs. David Niven was de eigenlijke hoofdrolspeler (als de juwelendief), maar het publiek was dol op Clouseau en dus werden de vervolgfilms steeds geweven rond dat personage. Ook de muziek van Henri Mancini en de titelrol met de geanimeerde roze panter werden heel beroemd.
De Roze Panter uit de titel is de naam van een diamant, de meest kostbare ter wereld. De diamant is in het bezit van Prinses Dala (Claudia Cardinale), die verblijft in een luxueus vakantieoord in de Alpen. Inspecteur Clouseau jaagt al jaren op een juwelendief bijgenaamd Het Fantoom en is ervan overtuigd dat de schurk in het vakantieoord wil toeslaan. De dief is hem in de loop der jaren steeds een stapje voor geweest, en daar is een goede reden voor: mevrouw Clouseau (Capucine) heeft een overspelige relatie met de aristocraat Sir Charles Lytton (Niven), en uitgerekend deze Sir Charles is Het Fantoom ...
De klassieke status van de film is boven iedere discussie verheven, maar is The Pink Panther ruim 50 jaar na dato nog steeds even grappig en onderhoudend als voorheen? Lastige vraag. In de eerste helft ligt het tempo vrij laag en sommige scènes (zoals de slaapkamerscène van het echtpaar Clouseau) zijn nodeloos opgerekt. Maar in het tweede deel krijgt de vertelling meer vaart en worden de grappen vindingrijker; de finale, in en om een gekostumeerd bal, compleet met een achtervolging door de straten van Rome, is een giller. Ook de coda - de scène na het slot - waarin Het Fantoom het laatste woord blijkt te hebben, is een voltreffer. "Well, you know ... it wasn't easy," is bijgezet in de eregalerij van de onsterfelijke movie quotes.
The Pink Panther is hier en daar lichtjes gedateerd, maar het blijft een erg leuke film om naar te kijken. Sommige routines van Peter Sellers rond de onhandigheid van het personage Clouseau hebben wat aan scherpte ingeboet omdat we ze te vaak gezien hebben (hier en in de vervolgfilms), maar Sellers is natuurlijk een schitterend acteur en zijn mimiek en gegoochel met accentjes blijven kostelijk. In deze eerste film is het accent van Clouseau overigens nog niet zo zwaar aangezet als in de vervolgfilms (en daarom wellicht leuker).