In de nabije toekomst (2017 wel te verstaan) is Amerika verwikkeld in een tweede burgeroorlog. Te midden van chaos en oorlog runt premiejager Barb Wire een kroeg waar alle partijen welkom zijn. Op een dag staat een ex voor de deur die een wetenschapster wil helpen ontsnappen naar Canada, omdat zij het tegengif bezit voor een geheim virus van het regeringsleger. Ook officiers van dit leger staan al snel voor de deur om haar juist mee te laten werken voor hun zaak; het zo snel mogelijk arresteren van de wetenschapster. Barb Wire ziet kansen om aan beide partijen geld te verdienen, zodat ze met haar broer naar Europa kan vluchten. Deze plannen lopen echter niet zoals ze vooraf had gehoopt, waardoor ze genoodzaakt is zichzelf in de strijd te verwikkelen.

 

We kunnen wel stellen dat de rondborstige blondine Pamela Anderson halverwege de jaren negentig op haar hoogtepunt zat. Met haar rol als C.J. Parker in Baywatch was ze een van de grote vrouwelijke rolmodellen van de tijd. Met haar uiterlijk zette ze bovendien een nieuwe trend, waarbij de vleesgeworden barbiepop het nieuwe modebeeld werd. In 1996 zag ze er fysiek op haar allerbest uit, waar menig tiener uit die periode ongetwijfeld spannende herinneringen aan zal hebben. 

 

Niet zo gek dus dat er voor Anderson een carrière in Hollywood in het verschiet lag. De film Barb Wire is dan ook volledig om haar persoon en uiterlijk heen gebouwd. Het karakter is gebaseerd op de comic van Dark Horse, waar overigens slechts negen edities van verschenen. Of we echt van een superheldin mogen spreken kan betwijfeld worden, want buiten haar fysieke aantrekkelijkheid en vele bezoekjes aan de sportschool heeft het karakter Barb Wire geen noemenswaardige laat staan bovennatuurlijke kwaliteiten. 

 

Of Barb Wire commercieel een succes was durf ik niet te zeggen. Wel weet ik dat veel van mijn generatiegenoten er wel weg van waren, althans van de strakke pakjes van Anderson en de shots van haar borsten en tepels. Artistiek gezien heeft deze film echter weinig te bieden. Sterker nog, die Hollywoodcarrière is nooit van de grond gekomen. Daarvoor is dit toch echt een te karige film, die bol staat van de filmische clichés inclusief slechte oneliners en overacting. Haar eigen rol is daarnaast ook verre van sterk te noemen, waarbij er nauwelijks enige emotie in haar acteerprestaties wordt gelegd. 

 

Anderzijds, dit is ook niet de grote baggerfilm die veel andere recensenten ervan maken, maar genieten is het ook niet bepaald te noemen. Helaas zal deze film ook de boeken niet in gaan met een cultstatus. Het is het allemaal (net) niet, waarbij dat woord tussen haakjes slechts af en toe van toepassing is.