Raising CainCarter Nix is in zijn jeugd het subject geweest van experimenten van zijn vader, een beroemd psychiater. Om zijn theorieën omtrent schizofrenie te staven spleet hij de persoonlijkheid van zijn zoon. Als Carter verneemt dat zijn vrouw vreemdgaat, werkt dat als een trigger. Er komen weer alter ego´s bij hem naar boven drijven. Vooral Cain is een deugniet. Deze zorgt ervoor dat er een aantal moorden gepleegd wordt. Carter´s vader heeft zijn eigen dood in scène gezet, zodat hij rustig kan doorgaan met experimenteren. Carter moet allerlei kinderen voor hem kidnappen. De politie probeert Carter uiteraard in zijn kraag te vatten, voordat deze nog meer schade aanricht...
Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Yahhrrrrm: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||
     |
 |
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||
Raising CainStel je bent een misdadiger die een kind wil stelen. De moeder zit naast je in de auto en je hebt haar zojuist verdoofd met chloroform. In de binnenspiegel zie je twee joggers naderen. Als ze zien wat er is gebeurd, zullen ze alarm slaan, of (erger nog) je in elkaar rammen. Je hebt nog drie, twee, één seconde. Wat doe je ?
Dit is één van de hoogtepunten van Raising Cain van genregrootmeester Brian De Palma. Wat je noemt vintage De Palma: op zijn bekende manier, met tergend langzame beelden en aanzwellende muziek, perst hij iedere druppel uit deze dreigende scène. Geweldig. Maar de film had wel een paar van zulke momenten meer mogen tellen.
John Lithgow speelt een kinderarts genaamd Carter. Zijn vrouw heeft ontdekt dat hij wel erg veel aandacht besteedt aan hun dochtertje, en is bang dat hij haar ziet als een studieobject. Carter lijdt aan het Multiple Personality Syndrome: naastCarter is hij ook Cain, een cynische straatboef die kinderen steelt, en Josh, een verlegen jongetje van zeven, en Margot, een vrouw met een obsessief moedercomplex. De verschillende persoonlijkheden kwamen tot leven toen Carter ontdekte dat zijn vrouw, zelf arts, opnieuw een verhouding is begonnen met een oude liefde van haar, Jack Dante. En dan is er ook nog de vader van Carter, een naar Noorwegen gevluchte krankzinnige dokter, die in het verleden experimenten uitvoerde met kleine kinderen …
Raising Cain heeft alle kenmerken van een vintage De Palma: hoogstandjes met de camera, dreigende atmosfeer … maar het scenario laat hem wat in de steek. In horrorfilms is geloofwaardigheid doorgaans geen aspect van betekenis: vampiers, zombies, kwelgeesten, klopgeesten en andere geesten – ze bestaan niet, punt uit, het is puur de vraag of de regisseur erin slaagt je de daver op het lijf te jagen. Maar de films van De Palma lijken vaak de beperkingen te ontstijgen van het genre waartoe ze behoren, en daardoor wordt het plots wel een bezwaar dat alles zo ongeloofwaardig klinkt. Bovendien oogt de film nogal rommelig. De (Franse) DVD die ik bekeek, bevatte ook de trailer: die is prachtig; het probleem is echter, dat de hele film zo is gemonteerd, dat hij één grote trailer lijkt.
Raising Cain wordt geheel gedragen door John Lithgow, die prachtig is in zijn talloze rollen, en de verschillende verhaallijnen met zijn enthousiaste vertolkingen zoveel mogelijk samenhoudt. De andere acteurs zijn echter vrij matig. Dit is geen slechte De Palma, maar de man heeft beslist betere films gemaakt.
Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobytrap: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 |
|
|
Terug naar vorige pagina | Naar filmoverzicht |
