Het is een bekend verschijnsel dat als er een hoop kerels voor langere tijd bij elkaar gezet worden, ze vrouwelijke trekjes gaan vertonen. Dit is als basis gebruikt voor Gohatto , een merkwaardige soap/samoerai-film. De samoerai hebben strenge regels. Van een gast die geld leende werd zijn hoofd afgehakt. Desondanks is kontneuken de normaalste zaak van de wereld. De nieuwe recruut Sozaburo doet er zijn voordeel mee. Met zijn verwijfde maniertjes doet hij menig samoerai-lid sneller kloppen. Als een doorgewinterde slet werkt hij de halve dojo af. Hiernaast pleegt hij op doortrapte wijze een aantal moorden en laat zijn geliefde Toshiro er voor opdraaien. Veel meer gebeurt er niet in Gohatto, wat zoveel betekent als taboe. Waar de titel op slaat is mij een raadsel, er zit volgens mij slechts één heterosexuele gast in de film en de chocoprinsen doen hun ding open en bloot. De cinematografie en het acteerwerk zorgen er voor dat er nog net naar te kijken valt.
Tijdens het Japanse Sjoguntijdperk komt een enorm wijfachtige gu(a)y de Sjinzen samoeraiclub versterken, omdat hij goed met een zwaard overweg kan. Deze Sozaburo Kano vertoont sprekende gelijkenis met zo`n bukkake Japanese School Girl, met z`n wippende paardestaart en engeltjesgezicht, met als enige onderscheid dat hij dan van het zogenaamde `sterke geslacht` is. Hij wordt al gauw het lieverdje van de andere samoeraikrijgers, die zich door hun -ogenschijnlijk- celibataire levenswijze meer tot elkaar dan tot vrouwen aangetrokken voelen. Omdat Sozaburo nog nooit met een vrouw is geweest wordt hij naar de Japanse Yab Yum gestuurd, maar de gei(l)sha`s kunnen hem niet zo bekoren. Hij deelt de lakens liever met de samoeraidudes, en die houden er wel van! Enkele besmuikte homo- en zelfs poging-tot-wurgsexscènes laten hier niet zo veel aan de verbeelding over. Sozaburo`s voornaamste rivaal Tashiro, de enige die minimaal gelijkwaardig is aan hem in het zwaardgevecht, is tegelijk zijn minnaar (hoewel de liefde van Sozaburo zijn kant minder lijkt) en wordt derhalve veracht door de rest van de samoeraigemeenschap. Dit mondt uit in een fatale confrontatie....
Er gebeurt niet bepaald veel in deze film en de weinige gevechtsscènes (helaas meestal zonder bloedige afloop) dienen slechts als aanleiding tot of gevolg van zwaar emotieloze -welhaast autistische- conversaties over jaloezie en verliefdheid in de wereld van de herenliefde. Het acteergebeuren kan er mee door, een uitzondering daargelaten, doch het kost nogal enige moeite (en dat heeft dan waarschijnlijk te maken met de cultuurkloof) om de uiterst subtiele komische ondertoon te ontdekken. Dit is geen hapklare brok voor Hollywood-adepten, maar (Aziatische) arthousefreaks zullen hier waarschijnlijk wel enige voldoening uit kunnen halen. De cleane decors en kleding zijn in ieder geval voldoende, doch wat sobertjes (maar dat is wellicht inherent aan deze tijds- en cultuurweergave). Deze prent heeft mij als niet-liefhebber van Aziatische films echter niet over kunnen halen van mening te veranderen.
