Ray Charles was een zeer beroemde muzikant die beroemd werd door zijn uitmuntende talent, zijn mix van verschillende muziekstromingen en het feit dat hij blind was. Hij werd al op zijn 7e blind. Ondanks dit, hamerde zijn moeder erop dat hij zich niet als een invalide mocht laten behandelen en dat hij moest opkomen voor zijn rechten. Wijze woorden die vaak in zijn gedachtes terugkomen als hij de situatie weer vernaggeld heeft.
Ray`s leven is namelijk een bizarre mix van gigantisch succes op muziekgebied en gigantisch falen wat betreft gezin en relaties. Veel van zowel het succes als het falen heeft met drugs te maken. Als dingen te erg worden, raapt hij zichzelf samen ( to pull yourself together; waarom bestaat dat gezegde niet in het Nederlands? ). Afkickend flasht zijn hele leven nogmaals voor zijn ogen, waarbij moeders wijze woorden wederom terugkeren en zijn verdronken broertje hem geruststelt dat het niet Ray`s schuld was dat deze tragische gebeurtenis geschiedde.
Ray past perfect in het genre drama . Het is niet geheel positief als deze woorden uit mijn mond komen. Het wil namelijk zeggen dat het een jankfilm is. En dat is Ray ook wel. Maar het is wel meer dan dat: Goed en mooi verfilmd. Aardig geacteerd. Goed in elkaar gezet. Toch blijft het een biografie. En deze films hebben altijd de neiging om een zo dramatisch leven als mogelijk neer te zetten; wat dit betreft best wel cliché. Maar Ray wordt wel van alle kanten belicht: Behalve een geniale muzikant, is hij ook een drugsjunkie en een vreemdganger.
