Die Morgan is inderdaad niet echt een slimme gast om dit experiment aan te gaan. Kom op toch, van tevoren had ie al kunnen weten dat het niet gezond zou zijn. Toch gaat ie ervoor; 30 dagen alleen maar McDonalds, ontbijt, lunch en diner. Alles op de menukaart wordt gegeten en supersize menu`s worden niet gewijgerd. Zijn eerste supersize menu belandt dan ook netjes in een plasje kots buiten zijn auto. Vind je het gek als je twee liter cola naar binnen moet choppen!?
Gedurende de documentaire snijdt Morgan veel issues aan over de gezondheid van fastfood en Amerikanen. Ook besteedt hij aandacht aan de manier waarop de overheid en bedrijven omgaan met zwaarlijvigheid. De conclusie is dat in Amerika bedrijven geen enkele verantwoordelijkheid nemen en het eetgedrag en zijn gevolgen volledig bij de consument neerleggen. Terecht? Ik weet het niet.....
Tijdens zijn experiment komt Morgan zo`n 10 kilo aan, zijn cholesterol stijgt van 150 naar 225 en het vetpercentage in zijn lichaam verdubbeld. Hiernaast wordt hij bijna depressief, voelt zich klote en heeft geen zin in seks. Hij is inderdaad een soort van verslaafd geraakt aan McDonalds. Gezond is het dus zeker niet!!
Aan de andere kant; een journalist van het Algemeen Dagblad heeft hetzelfde experiment ondergaan in Nederland. Hij heeft ervoor gekozen zoveel mogelijk gezond te eten bij de Mac. Dus veel salades, water, etc. Hij is gewicht verloren na dit experiment. Wat is waar? is de vraag. Zelf zou ik in ieder geval goed misselijk worden als ik dit experiment zou proberen. Elke dag een BigMac lijkt me namelijk vrij ranzig!!!
Super size me is gewoon een orginele en licht vermakelijke filmdocumentaire! De makers willen er echt wel wat mee zeggen, maar het is wel in een luchtig jasje gestoken, wat ik wel kan waarderen bij veel documentaires. Het vergt echter geen bioscoop. Het grappigste aspect vond ik dat Morgan het eten bij fastfoodketens afschilderd als een soort verslavende drugs en het feit dat zijn sexuele potentie flink achteruit gaat door het slechte voedsel, wat zijn vriendin opbiecht. Dus pak een bak popcorn en walg lekker van staatsvijand nummer 1 (van Amerkia tenminste). Jammer dat ze hier geen drive-in bioscopen hebben, anders had je eerst naar de Mc.Drive kunnen gaan en daarna je auto kunnen parkeren voor het doek!
Terwijl Morgan Spurlock op zoek was naar een origineel idee voor zijn regiedebuut, vernam hij van het nieuws dat twee vrouwen McDonalds gingen aanklagen, omdat ze dik waren geworden van het eten dat daar geserveerd wordt. Ik vermoed niet dat Spurlock niet van tevoren wist waar hij zich zou instorten, door een maandlang enkel voedsel van McDonalds naar binnen te werken, doch een redelijk origineel idee voor een documentaire had hij in ieder geval te pakken. Het resultaat van deze slechts $75.000,- kostende productie mag zeker niet onaardig genoemd worden, maar verdient mijns inziens niet de opgeklopte status die het inmiddels verworven heeft. Zoveel entertainment wordt er namelijk niet geboden. Bovendien loopt het proefkonijn in kwestie, Spurlock zelf, zo nu en dan zwaar te overacteren, wat de schijn van objectiviteit niet bepaald ten goede komt. Nochthans is Super Size Me redelijk vermakelijke kost om minimaal eens te aanschouwen. Daarenboven is het op dergelijke wijze ageren tegen een machtig bedrijf wat mij betreft prijzenswaardig. Niet alleen de overdreven grootte van de geserveerde porties wordt ter discussie gesteld; en passant wordt voor het brede publiek de verachtelijke marketing-strategie van de wereldleider in gefrituurde rotzooi uit de doeken gedaan en zullen heel wat meer mensen na het zien van de prent weten op wat voor smerige wijze kipnuggets tot stand komen. Wat voor mij persoonlijk een nieuwtje is, is dat je lever naar de kloten kan gaan van fast food. En ik maar denken dat dat van al dat bier kwam...
Geloofwaardigheid dat is wat deze film mist. Net als bijv. Fahrenheit 9/11, wordt de zaak die behandeld word vanuit een visie bekeken. Alles wordt er aan gedaan om het gelijk te bewijzen van een min of meer van tevoren ingenomen standpunt. Dat is echter wel geinig gedaan en er wordt ook weer de draak gestoken met de gemiddelde Yank. Iets wat ik altijd wel kan waarderen. Die veganistische vriendin van de Morgan is wel irritant en iedere keer dat dat mens in beeld komt ben je geneigd door te spoelen. Top is dan wel weer, dat Morgan na een aantal maanden als konijn gegeten te hebben om weer op gewicht te komen, hij gewoon weer vlees gaat eten. Benieuwd hoelang die relatie daarna nog heeft standgehouden.
Terwijl Morgan Spurlock op zoek was naar een origineel idee voor zijn regiedebuut, vernam hij van het nieuws dat twee vrouwen McDonalds gingen aanklagen, omdat ze dik waren geworden van het eten dat daar geserveerd wordt. Ik vermoed niet dat Spurlock niet van tevoren wist waar hij zich zou instorten, door een maandlang enkel voedsel van McDonalds naar binnen te werken, doch een redelijk origineel idee voor een documentaire had hij in ieder geval te pakken. Het resultaat van deze slechts $75.000,- kostende productie mag zeker niet onaardig genoemd worden, maar verdient mijns inziens niet de opgeklopte status die het inmiddels verworven heeft. Zoveel entertainment wordt er namelijk niet geboden. Bovendien loopt het proefkonijn in kwestie, Spurlock zelf, zo nu en dan zwaar te overacteren, wat de schijn van objectiviteit niet bepaald ten goede komt. Nochthans is Super Size Me redelijk vermakelijke kost om minimaal eens te aanschouwen. Daarenboven is het op dergelijke wijze ageren tegen een machtig bedrijf wat mij betreft prijzenswaardig. Niet alleen de overdreven grootte van de geserveerde porties wordt ter discussie gesteld; en passant wordt voor het brede publiek de verachtelijke marketing-strategie van de wereldleider in gefrituurde rotzooi uit de doeken gedaan en zullen heel wat meer mensen na het zien van de prent weten op wat voor smerige wijze kipnuggets tot stand komen. Wat voor mij persoonlijk een nieuwtje is, is dat je lever naar de kloten kan gaan van fast food. En ik maar denken dat dat van al dat bier kwam...
