The Bride heeft een erg leuk leventje, denkt ze. Ze is zwanger en gaat trouwen met haar vriendje, maar op de dag van de bruiloft komt er een groepje gespuis de kerk binnengelopen en deze schieten alle aanwezigen overhoop. The Bride is de enige die het ternauwernood overleeft, maar ze komt in een zware coma in het ziekenhuis te liggen. Hier wordt ze meerdere malen verkracht door een misselijkmakend verplegertje en zijn vrienden. Toch weet ze uit haar coma te ontwaken en te ontsnappen uit het ziekenhuis. Er staat nu nog maar een woord in haar geheugen gegrift: wraak, zoete wraak! En vooral wraak op de lafaards van de Deadly Viper Assassination Squad die haar bijna vermoord hebben. Dus stelt The Bride een lijstje op met daarop de namen van alle bastards die ze om moet leggen. In dit eerste deel van twee Kill Bill films zijn Vernita Green en O-Ren Ishii aan de beurt. De eerste wordt al vrij snel omgelegd, maar voor O-Ren zal The Bride wat meer moeite moeten doen. Dus neemt ze lessen zwaardvechten en Japans en is ze klaar voor een gigantische veldslag tegen O-Ren, Gogo en 88 andere jappen-mannetjes.
Dit is de tweede keer dat ik Kill Bill: Vol. 1 heb gezien. De eerste keer was ik er behoorlijk over te spreken en voor de formaliteit zal ik mijn oorspronkelijke recensie hier beneden laten staan. Deze tweede keer is mijn mening over het geheel echter veranderd. Het grootste probleem wat ik al had met deze film is dat er eigenlijk nauwelijks aan verhaalontwikkeling wordt gedaan. Het verhaal is echt über-simpel, bijna stupide te noemen. Zo nu en dan wordt er gepoogd interessante plotwendingen aan te voeren, maar dit slaagt niet en je blijft hierdoor met een behoorlijk onbehagen gevoel achter. Hiernaast bestaat Kill Bill: Vol. 1 eigenlijk maar uit een behoorlijk beperkt aantal scènes, waarvan de meeste niet al te boeiend zijn. Tuurlijk, al die gevechten en al dat gechop vermaakt wel, maar buiten dat wordt er echt te weinig interessant materiaal vertoond. Mijn vermoeden is dat deze film boeiend genoeg is om een keer te kijken, maar dat je het absoluut geen tweede keer hoeft op te zetten. De aankleding van de films en de sfeer blijf ik mooi vinden en ook de muziek is zoals we van Tarantino verwachten. Een derde keer hoef ik Kill Bill: Vol. 1 echter niet te zien.
Oorspronkelijke recensie:
Wat heb ik over deze film veel wisselende meningen gehoord zeg! Sommigen vinden het de beste Tarantino film, terwijl anderen het gewoonweg gruwelijk vinden. Zelf bewandel ik een beetje de middenweg. Ik vind het niet Tarantino`s beste, maar de film is toch ook zeker niet slecht. De film zit vol met over the top vechtscenes die erg geinig zijn. Aan het begin van de film had ik het idee dat er een redelijk verhaal in zou zitten, maar dit blijkt een beetje tegen te vallen. En hierdoor vind ik de film geen topper. Maar de aankleding en decors van de film zijn zo mooi gemaakt dat ik hem wel aan kan raden.
