In het begin van de 21ste eeuw vallen wereldwijd massaal vijftien- tot zeventienjarige meisjes dood neer. Een verklaring hiervoor is er niet. Ongeveer een week voordat ze sterven, maken ze een drug aan en belanden in een staat van near death happiness. Hun bijna ziekmakende vrolijkheid maakt plaats voor andersoortig ziekmakend gedrag. Als hun laatste uur namelijk geslagen heeft, komen ze niet veel later terug als bloeddorstige zombies. Deze film gaat in op hoe in Japan met deze kersverse plaag wordt omgegaan. Er wordt een doodseskader genaamd Romero (vat je hem?) in het leven geroepen. Zij zijn belast met de emotioneel slopende taak de gezombificeerde chicks, zogenaamde Stacy´s, voor een tweede keer de dood in te jagen. Ondertussen heeft een gestoorde wetenschapper een vrijbrief gekregen om naar hartelust op de jongedames te experimenteren. Zo komt hij onder meer tot de slotsom dat de schoolmeisjes in 165 stukken dienen te worden gehakt, om op fatsoenlijke wijze van hen af te geraken. Daarenboven wordt de ontstane situatie commercieel eens flink uitgebuit. In een TelSell-achtige reclame probeert een vrouw in een konijnenpak mensen de verbeterde Blues Campbell (hehe) kettingzaag aan te smeren. Om de plot te completeren valt er voor de romantici onder ons ook nog wat te genieten. Het aanwezige liefdesverhaaltje is echter dusdanig verwrongen, dat zelfs ik het kon waarderen. En dit dus allemaal in 80 minuten film!
Stacy is een lekker goedkope horrorfilm met vrij slechte special effects. Niettemin doen ze hun werk goed. De film is lekker bloederig en smerig. Van het acteerwerk hoeft de film het niet te hebben. Tevens gaat het verhaal niet echt ergens heen. Dat maakt hier natuurlijk geen ruk uit, want de film heeft me zeer goed weten te entertainen. Bovendien is de insteek redelijk origineel te noemen. Voor fans van splatter als Bad Taste is dit zonder meer aanrader.
