Allan heeft niet meer zo´n fijn leventje, nadat hij door een aanrijding een dwarslaesie heeft opgelopen. Hij is een beetje cranky en onderneemt zelfs een zelfmoordpoging. Een vriend van hem heeft een baantje in een laboratorium, waar hij experimenten uitvoert op apen. Als hij hoort van een apentrainer die de beesten opleidt om gehandicapten te helpen, smokkelt hij een aap uit het lab. Het beest wordt kant en klaar afgeleverd aan Allan, om zijn leven wat te vergemakkelijken. Vrij nodig ook, want met de dienstdoende zuster en zijn bemoeizieke moeder heeft hij het wel gehad.
Aanvankelijk lijkt de primaat een geweldige oplossing voor Allan´s situatie, maar spoedig lopen zaken aardig verkeerd. Allan ontwikkelt een telepathische band met de aap, Ella gedoopt. Dit werkt als een katalysator voor de drugs, die Ella nog steeds (heimelijk) krijgt toegediend. Het beest is hierdoor superslim geworden, maar dat is niet alles. Allan zit nog steeds vol met wrok en woede, na zijn dramatische ongeluk. Zo heeft zijn vrouw Allan ingeruild voor nota bene zijn dokter. Ella heeft hiervoor een censor en gaat op oorlogspad. Ondertussen is het beest tevens een junkie geworden en laat het zich niet meer de wet voorschrijven...
Monkey Shines heeft dus een geinig verhaal. In handen van oude rot George A. Romero is ermee een dienovereenkomstige rolprent afgeleverd. Helaas is het acteerwerk niet super, met uitzondering van aap Boo die een glansrol vertolkt als de psychopathische Ella. Boo houdt haar spel basaal en geloofwaardig, iets waar haar menselijke collega´s in deze film een voorbeeld aan kunnen nemen. Helaas telt haar curriculum vitae als actrice slechts deze film.
