Moordlustige necrofielen zijn over het algemeen nogal zieke personen. Dit geldt ook voor Carl Stargher, in het verleden verwaarloosd en mishandeld door zijn ouders, is hij nu een sadistische èn masochistische psychopaat geworden. Hij ontvoert jonge dames in de stad en zet ze vervolgens in een glazen kooi. Deze kooi loopt langzaam vol met water tot het slachtoffer verdronken is. Ondertussen worden al deze beelden op video vastgelegd. Eenmaal dood neemt hij de lijken mee naar huis, alwaar hij ze met bleekmiddel wit maakt om er daarna een pop van te maken. Dan takelt Carl zichzelf op aan de ringen die in zijn lichaam steken en rukt hij zich rustig af. Carl Stargher mag met recht een sick fuck genoemd worden. Het gebrek aan aandacht wat in zijn jeugd al speelde voelt hij nu nog steeds. Hij wil dat hij gevonden wordt door de politie en is daarom steeds onzorgvuldiger met de plekken waar hij de lijken dumpt. Uiteindelijk wordt hij gevonden, maar niet voordat hij tijdens een schizofrene aanval in coma raakt. Dit is nogal jammer voor de cops, aangezien Carl de hysterische Julia nog in een glazen kooi heeft zitten. Zij zal binnen 20 uur overlijden indien de politie haar niet vindt.
Informatie inwinnen van een comateuze moordenaar is nogal moeilijk. Daarom wordt besloten de hulp in te roepen van psychologe Catherine. Zij werkt in een bedrijf waar ze met een nieuwe, controversiële techniek proberen contact te leggen met patiënten in een coma. Dit gebeurt door een neurologische verbinding, waarbij Catherine kan binnentreden in de droomwereld van de patiënten. Deze werelden laten zien hoe de patiënt de wereld om zich heen het liefste zou zien. De droomwereld van Carl is, zoals te verwachten, niet bepaald erg gezellig. Het is een makabere, veelkleurige hel waarin Carl de koning is. De wereld zit vol met bizarre wezens en wat dies meer zij. Carl`s geest is zo sterk dat het voor Catherine moeilijk wordt droom van realiteit te onderscheiden en ze moet dan ook alles op alles zetten om contact te leggen met Carl en de vindplaats van Julia te achterhalen.
The Cell is het regiedebuut van Tarsem Singh. Hiervoor hield hij zich voornamelijk bezig met het regisseren van videoclips, waarvan awardwinningLosing my Religion van REM ongetwijfeld de bekendste is. De aparte stijl van filmen die in deze clip te zien is zien we ook terug in The Cell. Dit dan voornamelijk in de droomwerelden die Catherine binnentreedt. Deze werelden zijn kleurrijk en bizar, maar bovenal kenmerken ze zich door het surrealistische karakter ervan. Regelmatig krijg je als kijker het idee rond te lopen in een willekeurig schilderij van Salvador Dali. Deze beelden getuigen van een groot vakmanschap van de kant van de regisseur en wat dat betreft is een vergelijking met David Lynch zijn Mulholland Dr. ook zeker te trekken. Het is jammer dat The Cell niet continu dit hoge niveau heeft. De beelden buiten de droomwerelden zijn namelijk niets meer dan een standaard thriller waarvan er zoveel worden gemaakt. Juist door zijn postmoderne fantasieën weet The Cell zich van de middenmoot te onderscheiden, maar door de toevoeging van een standaard Hollywood-einde en het matige acteerwerk weet deze film zichzelf weer onderuit te halen. Tarsem Singh heeft inmiddels wat nieuwe films op zijn agenda staan en ik ben benieuwd hoe die zullen zijn. De potentie tot het maken van een topper is er in ieder geval.
